รัก หรือ ไม่รัก??

"I'll try my best not to love you"
ประโยคสั้นๆ ที่พิมพ์ออกไปเมื่อคืน บอกไม่ถูกรู้แต่ว่ามันอึดอัดใจ ในเมื่อรักเค้าแล้วเค้าไม่ตอบรับหรือปฏิเสธสักอย่าง แล้วจะให้คิดอย่างไร คิดจะทำอะไรมันก็ไม่มีเรี่ยวแรงไปซะหมด เพราะมันใช้ความอดทนไปกับการรอคอยซะหมด

อยากจะห้ามใจตัวเองไม่ให้รักเค้าแล้ว ขอเสียใจให้เต็มที่แล้วจะไม่คาดหวังกับรักอีกต่อไป ต้องพยายามคิดซะว่าไม่มีรัก มันก็คงไม่ตาย ทำใจซะเถอะว่าชีวิตเราเกิดมาเพื่ออยู่คนเดียว ก็เพราะรู้ว่าจะต้องเป็นอย่างนี้ ถึงได้ไม่อยากจะให้โอกาสใครเข้ามาในใจ แล้วไงล่ะ พอตัดสินใจพลาดครั้งหนึ่ง มันก็จะพลาดไปหลายๆ อย่างพร้อมกัน กะทับถมให้หมดความรู้สึกไปเลยรึไง

ถ้าการรักใครสักคน แล้วมันทำให้เกิดความคาดหวังจากความรักและคนรัก มันก็คงผิดตั้งแต่คิดจะรักแล้วล่ะ การไม่รักเสียเลยคงเป็นอีกทางที่ดีกว่า บอกตัวเองให้เข้าใจเสียทีว่าไม่มีความรักอีกต่อไป เจ็บหนักๆ จะได้ทำใจได้เสียที ต่อไปจะได้ไม่ยอมให้ใครมามีอิทธิพลต่อชีวิตเราอีก ชั้นจะไม่รักใครอีกแล้ว จะกลับไปเหมือนเมื่อก่อน ปิดประตูหัวใจจากทุกๆ คน หัวใจช้ำๆ จะได้ไม่ต้องมาเจ็บเพราะความรักอีกต่อไป

ฟังๆ ดูอาจจะมองว่าทำตัวไร้สาระหรือคิดอะไรที่ไร้ประโยชน์ อายุขนาดนี้ไม่น่าจะมาคิดเรื่องนี้มากๆ ให้เสียเวลาทำการทำงาน จริงอยู่ที่เรื่องพรรค์นี้มันไม่ได้ทำให้คนเรารวยขึ้น หรือมีอนาคตที่สดใสขึ้นมา และไม่มีประโยชน์ต่อธุรกิจใดๆ ทั้งสิ้น แต่คนเราก็ต้องการความรักไม่ใช่หรือ หรือว่าคุณไม่เคยจะคิดสักครั้งในชีวิตว่าจะมีใครสักคนที่เป็นของเราจริงๆ ???

รู้ตัวค่ะ ว่าไม่ใช่เด็กแล้ว แค่เป็นผู้หญิงธรรมดาๆ ที่เคยตัดสินใจผิดๆ ลงไป แล้ววันนี้กลับมาคิดได้ก็แค่อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้ชายสักคนที่รักจริง และพร้อมจะอยู่เคียงข้างเท่านั้นเอง แต่ในเมื่อมันไม่ใช่จังหวะก็คงต้องทำใจยอมรับความจริงที่เป็นอยู่

ที่จริงก็เข้าใจนะว่าอยากให้เข้มแข็ง ยืนได้ด้วยตัวเอง แต่บอกกันดีๆ ก็ได้ นิ่งๆ เงียบๆ อย่างนี้มันทำตัวไม่ถูกเลย คงไม่เข้าใจสิคะว่าคนที่อยู่ในสถานภาพคลุมเครืออย่างนี้รู้สึกยังไง "เหมือนๆ จะรัก แต่ก็ไม่รัก"

ตกลงที่มาดีด้วย มาดูแล นี่เพราะห่วงใยในฐานะน้องเท่านั้นใช่ไหม ถ้าคิดแค่นั้นจะได้คิดเหมือนกันว่าเป็นพี่ชายจริงๆ จะตัดความรู้สึกรักๆ ใคร่ๆ ออกไป แล้วจะเป็นพี่น้องจริงๆ เหมือนเมื่อก่อนจะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย ไม่ต้องมีการงอน การโกรธกันอีก




ไม่แฟร์เลย คุณรู้ทุกอย่างว่าชั้นคิด รู้ทุกอย่างว่าชั้นต้องการอะไร แต่คุณก็ไม่พูด ไม่แสดงออกอะไรทั้งนั้น นิ่งสยบเคลื่อนไหว มันคาดเดาไม่ได้ว่าคุณคิดอย่างไรช่วยทำให้มันเคลียร์หน่อยได้ไหมคะ จะให้รอ.. หรือจะให้ตัดใจ..

กำลังใจในชีวิตของคนเราไม่เหมือนกัน
คนบางคน.. สามารถสร้างกำลังใจได้ด้วยตัวเอง
แต่คนบางคน.. ต้องอาศัยแรงสนับสนุนจากคนใกล้ชิด

ถ้าไม่มีใจจะรัก ก็อย่ามาดีด้วยเลยค่ะ มันทรมาณจริงๆ