เผลอแป๊ปเดียว นี่เราออกจากบ้านมาครบอาทิตย์นึงแล้วเหรอ นึกไปแล้วเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วจังเลยนะ เหมือนว่าเหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เองเพราะความรู้สึกแย่ๆ ยังวนเวียนหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลา ก็คงต้องให้เวลาตัวเองสักพักใหญ่ๆ เพื่อปรับตัวให้ชินกับโลกนอกกะลาและการอยู่คนเดียว อิสระนี่มันก็ดีนะ แต่มันก็ให้ความรู้สึกเคว้งคว้างอย่างบอกไม่ถูก
อืมม..ม
จะบอกความรู้สึกตอนนี้อย่างไรดีนะ แม้เพิ่งจะจบความรักที่เจ็บปวดไปได้ไม่กี่วัน แต่น่าแปลกที่ไม่คิดกลัวที่จะรัก และใจยังความหวังที่จะมีความรักดีๆ อีกครั้ง ที่ผ่านมาประสบการณ์เลวร้ายสอนให้คนเราแกร่งมากขึ้น รวมทั้งทำให้เราคิดได้จริงๆ ว่าเราต้องการอะไรจากความรัก ได้เข้าใจแล้วว่าบุญคุณกับความรักมันเป็นคนละเรื่องกัน แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง และไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องนำเปรียบเทียบกัน การรักใครสักคนหนึ่ง ไม่ใช่เพียงความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืนแต่มันสั่งสมมาจากวันและคืนอันยาวนาน ก็เหมือนที่เค้าพูดกันว่า "ระยะทางพิสูจน์ม้า.. การเวลาพิสูจน์คน"
ต่อไปนี้จะพยายามเป็นตัวของตัวเอง จะไม่ฝืนใจตัวเอง ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำเพียงเพราะความเกรงใจอีกแล้วและขณะเดียวกันก็จะไม่กลัวที่จะเริ่มต้น!!
แหะๆ บ่นแต่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ติดกันหลายวันจนน่าเบื่อเลยเนอะก็เพิ่งจะมาเริ่มเข้าใจชีวิตก็ตอนอายุจะ 30 นี่แหละวันเวลามันผ่านไปเร็วจนไม่ทันรู้สึกตัว เหมือนวันก่อนเพิ่งจะเรียนจบอายุ 23-24 ปี กำลังสดใสซาบซ่าส์หันมามองอีกที อ้าว.. นี่ชั้นเเข้าสู่วัยกลางคนตอนต้นแล้วรึเนี่ย ทำไมจิตใจยังไม่ยอมโตเลยน้อออ
เฮ้อ~~~~~อ (ถอนหายใจยาวๆ)
###เมื่อไหร่กันน๊า ที่ความรักของชั้นจะสมหวังซักที###
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น