บางทีก็มัวแต่หลงทางอยู่กับการคาดหวังอยากให้เค้าเป็นอย่างที่ใจเราคิดมากซะจนลืมตัวไปว่า เราก็รักเค้าที่เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ?
ความรักของเราเกิดจากความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กัน ผ่านช่วงเวลาที่ยาวนานจนค่อยๆ ก่อร่างสร้างตัวเป็นความรักที่มีพื้นฐานจากความผูกพัน
การที่เราได้รู้จักและเรียนรู้กัน จนสามารถยอมรับในข้อดีและข้อเสียของกันและกัน
แล้วมองเห็นความดีในตัวตนที่แท้จริงได้ต่างหากที่ทำให้ความรักดำรงอยู่ได้จนทุกวันนี้
แม้ว่า...คู่ของเราจะไม่หวานซึ้งเหมือนคู่อื่นๆ ที่เราเคยอิจฉา
แม้ว่า...ที่ผ่านมาและในวันนี้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างที่ใจเราต้องการ
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความรู้สึกพิเศษที่รับรู้ได้ระหว่างเราสองคนนั้นมั่นคงและยาวนานกว่าใครๆ
หลายวันที่ผ่านมาฟุ้งซ่านไปพอสมควรกับความน้อยใจในตัวคนรักที่แม้จะดูแลเอาใจใส่อย่างเสมอต้นเสมอปลายตลอดมา แต่การที่ความหวาน ความทะเล้นน่ารักที่ดูเหมือนจะลดน้อยลงไปกว่าเดิม ทำให้อดคิดเปรียบเทียบกับเมื่อก่อนไม่ได้ รวมกับความคิดฝังหัวว่าเราเป็นฝ่ายรักเค้าก่อน และเป็นคนที่เอ่ยปากขอ second chance จากเค้า ในวันที่เค้าเข้มแข็งพอที่จะอยู่ได้โดยไม่มีเรา ก็เลยเป็นเหตุให้คิดน้อยใจไปต่างๆ นานาว่าเค้าเปลี่ยนไปจากคนเดิมที่เคยรักเรามากจนอยากที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน กลายเป็นคนที่กลับมาคบกันเพราะสงสารหรือด้วยความผูกพันมากกว่าจะรักกันเหมือนเดิม
นึกประหลาดตัวเองที่จนแล้วจนรอดก็ได้แต่คิด ไม่สามารถจะทำอะไรที่เป็นการประชดได้ ไม่ใช่เพราะกลัวจะทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวด แต่ยังแอบคิดเข้าข้างตัวเองอยู่นิดๆ ว่าเค้ายังแคร์เราอยู่บ้าง แม้จะน้อยใจอย่างไรก็ยังไม่อยากให้เค้าผิดหวังในตัวเรา ในเมื่อจิตใจส่วนลึกยังอยากเป็นคนรักที่ดีให้เค้าภูมิใจ
มานั่งย้อนคิดดูอีกที เรายังโชคดีกว่าคนอื่นอีกมากมาย ที่คนรักของเราคนนี้ทำให้เราเชื่อมั่นได้ว่าเสมอว่าเค้าไม่ทำอะไรนอกลู่นอกทาง ตั้งแต่รู้จักกันมาจนถึงวันนี้ เค้าเสมอต้นเสมอปลายทั้งความสุภาพอ่อนโยน และการกระทำ
เพียงแค่นี้ยังไม่พออีกหรือ สำหรับการเป็นคนรักที่ดีที่น่าภูมิใจ??
สุดท้ายก็ได้แต่ถามประโยคเดิมซ้ำๆ เพื่อย้ำตัวเองอีกครั้งก่อนจบความคิดว่า
"การที่เราคิดแบบนี้คงไม่ได้เป็นเพราะเรากำลังหลงจึงมองเห็นแต่ข้อดีของเค้าหรอกนะ?"
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น