วันนี้มีเรื่องแปลกกับชีวิตอีกแล้ว
จากตอนแรกที่นั่งคิดมาตั้งแต่เมื่อวานว่าจะเขียนเรื่องอะไรต่อไปดี ก่อนหลับตานอนก็ยังคิด..คิด..คิด อยู่พักใหญ่ แต่พอมาถึงออฟฟิศ ก็ต้องก้มหน้างุดๆ อยู่กับงานตั้งแต่เช้าจนเกือบเที่ยง (มีแอบแว่บหน่อยนึง ไปดูนาฬิกา 555)
จนได้เวลาพักเที่ยงกำลังจะขับรถไปกินข้าวข้างตึก ก็มีโทรศัพท์สายหนึ่งเบอร์ไม่คุ้นเคยโทรเข้ามาพร้อมด้วยคำถามมากมาย หึๆ ถึงจะเคยคุ้นแต่วันนี้คงไม่คุ้นหรอก ก็ในเมื่อ sim ม้นไม่มีข้อมูลเหลือเลยนี่หว่า..
สวัสดีค่ะ อยู่ที่ไหนคะ ทำอะไรอยู่คะ สบายดีไหมคะ บลา..บลา..บลา พร้อมลงท้ายมาว่าจำได้ไหมคะว่าใคร..
"จะไปทราบได้ยังไงคะว่าใครโทรมา" เสียงเริ่มกริ้ว..ว อีกนิดนึงต่อมวีนจะแตกแล้ว ก็เล่นโทรมาเล่น 20 คำถามตอนกำลังหิวๆ
ใครจะไปรู้ล่ะฟะ โทรมาก็บอกชื่อเด่ะ เหมือนความคิดในหัวจะสื่อไปถึงได้ ปลายสายเริ่มเข้าใจสถานการณ์จึงส่งเสียงชายหนุ่มมาแทน
"จำได้ไหมว่าใคร พี่เปาเอง เมื่อกี้ก็อาจารย์มธุรพจน์ไง"
...ถึงบางอ้อ.. เออ จำได้ละ ชื่อนี้จะลืมได้ไงล่ะ เหอๆๆ
อืมมมม ดีนะที่ไม่ได้วีนกะ "ท่านหญิง" ไปเมื่อกี้ ไม่งั้นคงเสียลุคไปละ เจ้าเด็กเมื่อวานซืนคนนั้น มันจะเปลี่ยนเป็นขาวีนไปซะแล้วในวันนี้ แต่กับคนที่ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนักในระยะหลังๆ และยังมักจะคิดถึงเราในภาพเดิมๆ ดูมันจะเป็นการเปลี่ยนแปลงที่แรงไปนิดดด ล่ะมั๊ง ว่ามะ
"พี่จะแต่งงานวันศุกร์นี้แล้วนะ"
"เหมือนเพื่อนแน็ตเลย แต่งศุกร์นี้เหมือนกัน ที่รามาการ์เด้น"
"จริงดิ.. ที่เดียวกันเลย"
เฮ้ย.. ชักเหวอแล้วดิ โลกมันจะกลมอะไรขนาดนั้นฟะ แต่แว่วๆ ว่าแฟนพี่หมูอยู่การบินไทยนี่หว่า แล้วตานี่ก็ไม่น่าจะอยู่ที่นั่นได้
"เจ้าสาวชื่อไร" พี่เปายิงคำถามมา ในเวลาที่สมองเอ๋อๆ กำลังประมวลผล
เออ..ใช่ ลืมถามไปได้ไงวะเนี่ย .. "ชื่อหมู"
"งั้นคงคนละงานแล้วล่ะ แต่วันเดียวกันเลย"
เฮ่อ.. นึกว่าจะกลมกลิ้ง แต่นี่ยังมีเหลี่ยมนิดนึง 555 ความบังเอิญก็ยังมี "แต่" เนอะ ^_^
"ทำงานที่ไหนเนี่ย ไม่ได้เจอกันนานมากเลยนะ"
"อยู่อีซูซุค่ะ ตึกตรีเพชร น่ะ"
"ที่วิภาวดีใช่เปล่า ใกล้ๆ กันเลย พี่อยู่ปตท.ส.ผ."
"เหรอ ใกล้กันเลย ไว้เจอกัน"
"อืม เดี๋ยวนัดกินข้าวกัน"
"ว่าแต่ สาวเจ้าเป็นใครคะเนี่ย อิอิ"
"ถ้าคุยเรื่องนี้มันยาวน่ะ ไว้นัดกินข้าวกันวันสองวันนี่แหละ"
"งั้นก็ได้ค่ะ ไว้คุยกัน"
วางสายไปพร้อมกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปจากก่อนรับสาย (...รู้สึกอึ้งนิดๆ แฮะ ไม่รู้จะบรรยายยังไง..) อือออ ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ 555
แต่ก็ไม่แปลกใจอะไรที่เค้าโทรมาเสียงเป็นกันเองมากๆ ก็งี้แหละนะ คนมันจะแต่งงานแล้วหนิ มันก็อารมณ์ดีน่ะสิ
ช่างผิดจากหน้าตาที่เคยเจอครั้งล่าสุด ที่มองเราอย่างกะจะฉีกเป็นชิ้นๆ (...เมิง...เลือกคนอื่นที่ไม่ใช่กรูได้ไง..)
นั่งกินข้าวกลางวันไป ก็นั่งระลึกถึงอดีตไป ค่อยๆ ย้อนความรู้สึกกลับมาทีละเรื่อง ..
อาหารเที่ยงอร่อยกว่าปกติ แม้ว่าจะต้องอกหักจากร้านแรกที่คิดจะไปกิน
เพราะยอมแพ้คนเรือนแสน และไม่มีเก้าอี้ว่างสักตัว! .
กลับมาถึงโต๊ะ โทรศัพท์ก็เขย่าอย่างแรงเหมือนกลัวว่าจะไม่รู้สึก เพราะไขมันบดบัง
อ๊ะ พี่เปาโทรมาอีกละ เออ..ก็ดี.. อัปเดตซะหน่อยนึง
นั่งคุยกันอยู่พักหนึ่งพอได้รู้ความเป็นไปในชีวิตเกือบ 10 ปีที่แทบไม่เคยเจอกัน เท่าที่ฟังเสียงรู้สึกว่าโตขึ้นนะ
มีวุฒิภาวะมากขึ้นไม่เจ้าอารมณ์เหมือนเมื่อก่อน ลดความเซลฟ์ไปหน่อยซึ่งก็ดี
เอาไว้ว่างๆ ค่อยนัดกินข้าวกันดีกว่า เจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาหน่อย ก็คงต้องเป็น MK สินะ 555 (แต่ยุคนี้คงไม่ได้ราคาเหมือนเมื่อก่อนแน่ๆ)
..
..
..
..
..
ว่าจะอัปข้างบนนี้ตั้งแต่หลายอาทิตย์ก่อน แต่เนื่องจากบ้างานไปหน่อย (ที่จริงก็ไม่หน่อยหรอกนะ อาศัยว่าสบายหู สบายตา ทำงานโดยไม่มีสิ่งรบกวนได้ มันก็เลยมีสมาธิยาวหน่อย ไม่ต้องเสียความอดทนไปกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง)
มันก็เลยทำๆๆๆ ไปเรื่อย ก็เพลินดีล่ะนะ เดี๋ยวๆ ก็เลิกงานละ ทำงานเยอะๆ ก็ดีจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน แต่ก็พอเข้าใจล่ะว่าถ้าบ้าเกินไป เดี๋ยวจะได้บ้าจริงๆ แน่
อ้ะ. ต่อ ดีกว่าเนอะ
ศุกร์ที่แล้วไปงานแต่งงาน 2 งานซ้อน ซ้อนจริงๆ นะ เพราะจัดที่เดียวกันแต่อยู่คนละชั้นเท่านั้นเอง งานนึงเป็นรุ่นพี่ของเจ้าหมูป่า ซึ่งเราก็รู้จักและเค้าก็ให้ซองมาด้วย ก็เลยไปตามคำขอ ส่วนอีกงานนึง อดีตรุ่นพี่ (ที่แสนดีเป็นช่วงๆ) คนสนิท เชอะ..ในที่สุดเค้าก็ชิงแต่งก่อนเราจนได้ แต่ก็ช่างเหอะ ถ้าคิดว่าดีแล้ว มีความสุขแล้วก็ทำไปเถอะ
งานนี้กะแวะไปดูหน้าเจ้าสาวน่ะ อยากรู้ว่าหญิงที่นายคนนี้เลือกจะเป็นไง ได้เจอแว๊บแรก เออว่ะ.. เค้าอ้วนขึ้นอย่างที่เจ้าตัวบอกจริงๆ
เมื่อก่อนจำได้ว่าหุ่นมันออกแนวทหารกว่านี้นี่หว่า ตอนนี้ดูกลายเป็น office man ไปเลย ส่วนเจ้าสาวก็ตุ้ยนุ้ยดี หน้าตาก็โอเค แต่ดูท่าเธอจะขึ้หึงอย่างที่สุด นี่ขนาดไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวนะ ทักกันแว่บนึงก็เห็นเลยว่าเธอคนนี้น่าจะหึงอย่างโหด
ส่วนเราเองจากที่เคยคิดว่าชีวิตน่าจะเป็นอย่างโน้นอย่างนี้ ตอนนี้ก็เปลี่ยนไปนิดหน่อย เข้าแนวหลังชนฝาแหละ เอาไงก็เอา ใช้ contingency plan ดีกว่าในเมื่อคิดอะไรไว้มันไม่ค่อยจะ smooth เล้ยยย ยังไม่รู้อนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง เพราะปัจจุบันก็ยังงงตัวเองอย่างไม่จบสิ้น
ลืมบอกไป ขอให้มีความสุขมากๆ กับชีวิตคู่นะคะ ทั้งเจ้าสาวชั้นสอง กับเจ้าบ่าวชั้นหนึ่ง
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น