มีคำถามหนึ่งที่ทำให้เราต้องหยุดคิด "คุณเคยเลิกรักใครไหม ?"
ตามมาด้วยประโยคที่ว่า "ฉันอาจไปจากที่นี่ก็ได้...ถ้าฉันหลงรักมันเข้าแล้วจริง ๆ"
ประโยคจาก "เพื่อนสนิท" นั่นเอง
มีหลายความคิดเห็นที่อ่านแล้วนึกสนใจในคำตอบนั้น..ถ้ารักแล้วทำไมถึงต้องจากไป??
บางทีการรักใครมากๆ มันก็น่ากลัว เดินออกมาตอนที่ความรักมันยังสวยงามมันก็ดีนะ
อย่างน้อยสิ่งที่จดจำจะได้มีแต่ภาพดีๆ
อยากเก็บภาพที่สวยงามนั้นไว้นาน ๆ
บางทีถ้าเข้าไปแตะต้องมันก็อาจจะสูญสลายไปก็ได้
เคยมีหนังสือเล่มนึง เปรียบเทียบ เงาของดวงจันทร์ ที่สะท้อนในน้ำว่า สวยงาม แต่มีไว้ให้เฝ้ามองเท่านั้น
เพราะถ้าเอื้อมมือไปสัมผัส น้ำก็สั่นไหวจนกระทั่ง มองไม่เห็นความสวยงามของพระจันทร์อีก
ของบางอย่างจึง มีไว้เฝ้ามองเพียงเท่านั้น
ไม่เคยเลิกรัก เพราะไม่แน่ใจว่าเคยรักใครหรือเปล่า ยังตอบคำถามไม่ได้สักทีว่า ขนาดไหนถึงเรียกว่ารัก...
แต่มั่นใจอย่างหนึ่งว่า ความรักของแต่ละคนไม่เหมือนกันแน่ๆ
เหมือนกินข้าว บางคนกินครึ่งจานก้อิ่มแล้ว บางคนซัดไป 3 จาน
เป็นคนกินจุมั้งเลยไปไม่ถึงจุดนั้นซักที...
หรือจะวัดความรู้สึกอย่างที่ แจ๊ค นิโคลสัน บอกกับเฮเลน ฮันท์
"คุณทำให้ผมอยากเป็นผู้ชายที่ดีกว่านี้"
ไม่แน่ใจว่าเคยรักหรือเปล่า เหรอครับ ? เศร้านะครับ..
"รัก - กินข้าว "
ถ้าไม่รู้ตัวว่า กำลังกินอยู่หรือเปล่า แล้วจะรู้ได้อย่างไรนะ ว่า "อิ่มแล้ว"
ปล.ขอบ่น เคยมีผู้หญิงคนหนึ่งบอกว่ารักเรามาก แต่อยู่ด้วยกันไม่เคยมีความสุข หาเรื่องทะเลาะตลอด แต่เรื่องเดิมๆ
หึงแบบไร้เหตุผลแล้วชอบบอกว่า "เพราะรักนะ" จน โอ้ย..รักแบบนี้ ก็ไม่ไหว ทางใครทางมันดีกว่า..
สำหรับเราแล้ว เราไม่เคยเลิกรักใครได้เลยสักที
ไม่เคยลืมเลยว่าเคยรักใคร และเคยรู้สึกอย่างไรกับใครบ้าง
ทุกอย่างยังคงอยู่เสมอ เหมือนกับวันนั้นยังคงเป็นวันนี้
เพียงแต่ มันไม่สามารถแสดงออกถึงความคิดภายในใจได้เท่านั้นเอง
เพราะเราไม่รู้นี่นาว่าคนอื่น เค้าจะคิดอย่างที่เราคิดไหม
คำถามที่ว่าถ้ารักแล้วทำไมต้องจากไป ในวันนี้เราเข้าใจแล้วล่ะว่าเพราะอะไร
เพราะแค่ "รัก" มันอาจจะไม่ใช่ทุกสิ่งก็ได้
คนเราจะคบกันมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำว่ารักเพียงคำเดียว แต่มันยังมีปัจจัยอื่นๆ อีกเยอะ
เพียงแต่ที่เรารู้สึกว่ามันเป็นเหตุผลของทุกสิ่งก็เพราะมันเป็นสิ่งที่ส่งผลกระทบต่อเราได้มากที่สุด
แต่สุดท้ายแล้ว ..เพราะรักคงยังไม่พอ..
และถึงแม้ว่าจะรักกัน บางทีคนรักกันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันเสมอไป
อยู่กันห่างๆ อาจจะมองเห็นข้อดีของกันและกันมากกว่าก็ได้
เมื่อมองไม่เห็นทางร่วมกันแล้ว
การจากกันไปทั้งที่ยังรักก็อาจจะดีกว่า
อย่างน้อยก็ยังมีภาพความทรงจำดีๆ อยู่ในใจ
เฮ้อ..
ปวดหัวจังเลย ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
สับสนไปหมดจนไม่รู้จะจับต้นชนปลายตรงไหน
ไม่รู้ว่าอะไรถูก-ผิด
ไม่รู้ว่าอะไรควรทำ-ไม่ควรทำ
ที่ยังคงตอบตัวเองได้ก็คือ คิดถึงและเป็นห่วงเสมอ
พอนึกถึงทีไร ภาพเหตการณ์ดีๆ ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน
ก็จะปรากฏขึ้นมา ทำให้รู้สึกโหยหา
นี่สินะ..ที่เค้าเรียกกันว่า "ความผูกพัน"
ใจมันหวิว.. เมื่อคิดว่าต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้ว
ที่ผ่านมาเป็นเพียงความทรงจำจางๆ เหมือนกับเป็นฝันที่คล้ายความจริง
และทุกอย่างก็จบลงเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา
คล้ายๆ ว่าเคยมีอยู่ แต่ปัจจุบันนี้จะไม่มีอีกแล้ว
5ปี..เราคงหลับไปนานเลยสินะ
ถึงเวลาหรือยังที่ควรจะต้องตื่นเสียที??
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น