เผลอแป๊ปเดียวผ่านวันเกิดมาซะแล้ว
เมื่อสัปดาห์ก่อนยังคิดอยู่เลยว่า วันเกิดปีนี้จะมีอะไรดีๆให้ตัวเองบ้างไหม
แต่เพราะงานยุ่งๆ เรื่องส่วนตัววุ่นวาย กว่าจะรู้สึกตัวอีกที อ้าวว..ผ่านไปแล้วหรือนี่ 18 มีนา..
ตอนนี้ก็ 28 แล้วสินะเรา
แก่ขึ้นอีกปีละ แต่ทำไมยังรู้สึกเหมือนว่ายังไม่โตเท่าไหร่เลย
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้ว่าวัยแห่งอิสระกำลังจะหมดไป แต่ทำไมยังไม่ทำอะไรให้มันเรียบร้อยสักทีนะ
ยังมีแต่เรื่องวุ่นวายไม่พ้นแต่ละวัน ที่จริงมันก็เรื่องเดิมๆ ที่ไม่ลงเอยเสียที
อยากจะจบ.. แต่ก็ไม่อยากจบ.. ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
ทั้งที่ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็ชัดเจนขนาดนี้
มองไปในอนาคตเห็นใคร..เราก็รู้
อยากมีใครอยู่เคียงข้าง..ก็เข้าใจ
เห็นสถานที่ๆ อยากจะไป แล้วนึกถึงใคร..ภาพใครที่ปรากฏขึ้นมา
แล้วนี่ชั้นกำลังทำอะไรอยู่กันนะ
จะยื้อไว้เพื่ออะไร??
คำถามนี้ดังก้องอยู่ในหูตลอด
ไม่ได้อยากยื้อเลย แค่อยากให้มิตรภาพดีๆ ยังคงอยู่
แต่เราซึ่งเป็นคนเปลี่ยนใจ คงจะคิดไปเองฝ่ายเดียว ว่ามันง่าย
แต่เค้าผู้ยึดมั่นกับคำพูดของเรา ร้องไห้ปานจะขาดใจ พูดอยู่คำเดียวว่าคงไม่มีวันเปลี่ยนใจไปจากเรา
ถ้าอย่างนั้น ต้องบอกเลิกหรือ??
ในเมื่อมันไม่ลงตัว ห่างกันไปจะดีกว่าไหม??
ทำไมต้องรอให้เราพูดด้วยเล่า?? เพราะเราเป็นคนเริ่มงั้นหรือ??
ทำไมต้องมาทั้งขู่ทั้งปลอบด้วยว่า "เลือกมานะ"
..เหนื่อยใจจังเลย..
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น