ปัญหารายวัน.. เกิดเป็นคนมันก็ต้องมีปัญหาสินะ

วันนี้รู้สึกแย่ชะมัด ทั้งที่เมื่อเช้าก็ยังปกติดีไม่มีลางของความเซ็งอะไรแม้แต่น้อย..
บางทีเพียงแค่ลมพัดวูบหนึ่งก็ทำให้คนเรารู้สึกอะไรได้เหมือนกันนะ

บอกไม่ถูกกับอารมณ์ตอนนี้สักเท่าไหร่..
เบื่อๆ เซ็งๆ ไม่อยากคุยกับใคร แต่ก็ไม่อยากอยู่คนเดียวให้ฟุ้งซ่าน..
สมองเหมือนอยากจะพักผ่อน แต่ก็มีเรื่องอะไรต่อมิอะไรที่อยากได้คำตอบเสียจน..ร้อนใจ..
สุดท้ายก็ได้แค่ค้างคาในทุกสิ่งอย่างจนหมดแรงที่จะทำอะไร

ลำพังแค่ความคิดในหัวตัวเองก็ทำให้จิตตกได้ไม่เว้นวันแล้ว ชีวิตจะอยู่ยังไง อนาคตจะเป็นอย่างไร เพียงแค่นี้ก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้สักที ในเมื่อคนที่สามารถตัดสินใจอะไรๆ ได้ "ไม่ใช่เรา" แล้วไหนจะเรื่องต่างๆ ที่คนรอบตัวก็ช่างสรรหามาให้แก้ไขกันนัก การเป็นบุคคลที่สามนี่มันไม่ได้อยู่ไกลปัญหา แต่ก็ไม่สามารถจะจบปัญหาเองได้ด้วย ไอ้สถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี่มันช่างสุดจะทนเสียจริงๆ

คนเรานี่ก็แปลกเวลาไม่มีใครรักก็เศร้าแทบตายราวกับโลกทั้งโลกไม่มีใครมองเห็นเรา แต่พอมีคนมารักกลับไม่เห็นคุณค่าของมันเหมือนในมันที่อยากจะได้ แต่ก็อีกแหละ..พอนึกรักใครขึ้นมาสักคน โลกทั้งโลกก็มีแค่เค้า อยากได้แต่เค้าจนไม่เห็นคนรอบตัว ทั้งที่บางทีคนที่เรารักเค้าอาจจะไม่ได้รักเราได้เท่าครึ่งของที่เรารักเค้าด้วยซ้ำไป

บางครั้งก็อยากดึงความสำคัญนั้นกลับมาให้ตัวเอง ในเมื่อไม่มีใครอยากรับมันไว้จริงๆ จังๆ สักคน สู้เอา "หัวใจ" ช้ำๆ กลับมาเก็บไว้เองมันจะดีกว่ามั๊ย 55 พูดเหมือนทำง่ายเนอะ.. ถ้าทำได้คงไม่มีคนช้ำใจกันทั่วโลกล่ะมั๊ง

ที่จริงแล้วสิ่งที่เรามี และสิ่งที่เราเป็น มันก็ยังดีกว่าคนอีกมากมาย เพียงแต่เราไม่ได้ได้สัมผัสกับชีวิตคนเหล่านั้นเองมากกว่า แทนที่จะมานั่งท้อใจในโชคชะตา เอาเวลาไปทำอะไรที่มันดูมีคุณค่ากว่านั่งหายใจทิ้งไปวันๆ แม้มันอาจจะไม่ได้สร้างสรรอะไรมากนัก แต่อย่างน้อยมันก็คงไม่ทำร้ายเซลล์สมองที่มีอยู่น้อยนิดให้มันน้อยลงไปกว่าเดิม

ทำไงได้นอกจากบ่นแล้วก็อยู่ต่อไปละนะ เฮ้ออ..