เหนื่อยจังเลยแฮะ..
วันนี้ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงสักเท่าไหร่ แสบตาและง่วงนอนชะมัด ถ้าไม่คิดว่างานค้างจากสัปดาห์ก่อนมันเยอะ หรือไม่รู้สึกเสียดายวันหยุดที่ควรจะใช้อย่างมีค่า วันนี้คงหยุดอยู่บ้านนิ่งๆ สักวันแล้วล่ะ นอนหลับให้มากๆ ไม่ต้องคิดอะไรถึงใครทั้งนั้น
ตั้งแต่วันจันทร์ที่แล้วชีวิตก็วุ่นวายมาตลอดในเรื่องงาน ทั้งงานด่วน งานประจำ งานสิ้นเดือน และงานเฉพาะกิจต้องทำทุกสิ่งแทบจะในทันทีที่นึกขึ้นมาได้ ใจก็คิดแต่ว่าให้มันผ่านไปก่อนแล้วค่อยมานั่งพักทีหลังละกัน ปลอบใจตัวเองว่า เอาน่า.. งานยุ่งช่วงนี้ก็ยังดีกว่าปีก่อนๆ ที่วันเกิดก็ไม่ได้อยู่เป็นสุข ปีนี้คงดีกว่าที่ผ่านมา อีกอย่างเสาร์-อาทิตย์ที่กำลังจะมาถึงก็เป็นกำลังใจได้เป็นอย่างดี
จนกระทั่งเมื่อวานเหมือนชีวิตจะกลับสู่วงจรปกติที่สงบสุข เหลือก็แต่งานกองพะเนินที่นอนรอให้มาสางอีกระลอกใหญ่ ถอนหายใจไปสองเฮือก..ก อาศัยพลังใจที่สะสมมา 2 วันช่วยดับความองศาของงานและคนใกล้ตัวไปเรื่อยๆ ใครจะระอุช่างมัน อย่ามายุ่งกะกุละกัน เรื่อยๆ ชิลล์ๆ หลับหูหลับตาทำงานไป
ดูเหมือนว่า..มันจะผ่านพ้นวันแรกของสัปดาห์ไปได้ด้วยดี..
แต่แล้วก็ได้เสียน้ำตาอีกจนได้ T_T
"คำพูด คือ อาวุธที่มีอานุภาพในการทำลายล้างสูงสุด"
โดยเฉพาะจากคนที่มีอิทธิพลกับความคิดความรู้สึกของเราซะด้วย มันคงจะดีนะถ้าคนเราเลือกรับฟังแต่ในสิ่งที่สร้างสรรค์ได้น่ะ จะได้ไม่ต้องให้คำพูดคนอื่นมาบั่นทอนความรู้สึกเราเล่น เกลียดตัวเองชะมัดที่อ่อนไหวต่อคำพูดอย่างนี้ มันเหมือนคนอ่อนแอที่สุด!!
ถึงจะรักให้ (เรา) ตาย เค้าก็ไม่ได้เข้าใจซักกะหน่อย
นึกๆ แล้วอยากเป็นคนเห็นแก่ตัวเฟ้ย! จะได้ทำอะไรตามใจตัวเองให้เต็มที่
แคร์แมร่งคนเดียวเนี่ยแหละ คนทั้งโลกจะเป็นยังไงช่างมาน~~~น
ไม่มีใครเข้าใจก็ช่างเรอะ?? ก็ช่างมัน!! กรูเข้าใจตัวเองก็พอ
ถ้ารักแล้วมันเหมือนกับเอาหัวใจไปผูกติดไว้กับตีนชาวบ้านอย่างนี้ สู้เหยียบมันเองเสียไม่ดีกว่าเหรอ เปิดเผยความรู้สึกมากไปก็มีแต่ตัวเองนี่แหละที่ต้องเจ็บ ไม่อยากยืนอยู่ในที่สว่างแล้วล่ะ แสบตา.. เหนื่อยใจ..
ตั้งแต่เมื่อคืนวานจนวันนี้ตอนนี้ ยังไม่รู้สึกดีขึ้นเลย..
เวลามันเฉาๆ นี่นะ โลกทั้งโลกช่างน่าเบื่อเสียจริง
เมื่อไหร่จะรู้สึกดีขึ้นซะทีนะ!!!
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น