วันจันทร์แรกแห่งเดือนก.พ. ทำไมตรูงี่เง่าอีกแล้วล่ะเนี่ย??

ทำไมมันเซ็งๆ ตะหงิดๆ ฟระ!!!

ที่จริงก็รู้อยู่แล้วว่าอาทิตย์นี้เค้าจะกลับขอนแก่น แล้วก็ระลึกอยู่ตลอดว่าวันนี้นะ..ไม่อยู่นะ.. แต่ทำไม๊..ทำไมวันนี้ถึงเกิดงอแงขึ้นมาได้ล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ หรืออารมณ์ "ติสท์แตก" กันนะ

เฮ้อ...

<<<อย่างนี้จะเรียกว่า "งอแง" จน "งี่เง่า" หรือเปล่านะ>>>

ก็มันเหงานี่หน่า อย่ามาบอกว่าเหงาอะไรคนออกเต็มบ้านเต็มเมือง แหม..ม... ถึงรอบตัวจะมีคนอยู่มากมาย แต่มันก็ไม่เหมือนกับคนที่เราต้องการซะหน่อย ไม่มีใครแทนใครได้ ++จริงม๊ะ++

ไม่ได้ติดหนึบจนแยกไม่ออก ไม่ใช่เห็บ เอ๊ย! เหา ที่ต้องอาศัย host ให้มีชีวิตรอด แต่มันเป็นเรื่องทางใจน่ะ..เข้าใจป่ะ ??

ถ้าคุณเคยมีความรัก มันก็ต้องมีบ้างแหละที่ไม่อยากห่างกัน (ซึ่งมันคงจะดีกว่านี้ ถ้าอีกคนนึงรู้สึกเหมือนกัน)แต่กรณีอย่างเรา ดัน "รู้ตัวช้า" กว่าจะคิดได้ว่า "รัก" ก็เมื่อมันเกือบจะสายเกินไป ความรักเกือบเดินสวนทางกันไปแล้ว..นี่แหละที่ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าจะดีใจดีหรือเปล่าที่มารู้ใจตัวเองได้ทันที่จะเกาะปลายขากางเกงไว้ก่อนที่จะเดินผ่านกันไปความรักมันเลยออกจะรุ่งริ่งไปสักหน่อย..

ที่มาพล่ามอยู่เนี่ย ก็ไม่ใช่มาบอกว่าเค้าไม่รัก อย่างโน้นอย่างนี้หรอกนะ
รู้แหละว่าเค้าก็รักเราอยู่บ้าง.. (มากน้อยแค่ไหนไม่รู้ แต่คาดว่าคงจะเป็นอันดับกลางๆ ในความคิด และไม่อยากรู้ด้วย เพราะทำใจไม่ได้ ถ้ารู้ว่าตัวเองมีความสำคัญน้อยมากๆ) แต่บางทีมันก็น้อยใจน่ะ.. เค้าดูเรื่อยๆ เฉยๆ มีความสุขกายสบายใจ ไม่ทุกข์ร้อนอะไน มันช่างผิดกับเราที่ดิ้นพล่านอยู่คนเดียว เฝ้ารอเมื่อไหร่นะ (เค้า) จะ (มีเวลา) ได้เจอกัน นานๆ เข้าก็จะมีอารมณ์กรุ่นๆ ขึ้นมาบ้าง

"#$%^&@!*" ---> อยากจะบ่น แต่ไม่รู้จะพูดออกมาว่ายังไงถึงจะเข้าใจได้

ใช่สิ! คุณทำใจได้แล้วนี่ มีชั้นหรือไม่มี ก็อยู่ได้สบายๆ ไม่เดือดร้อนอะไร
"พี่ทำใจได้แล้ว ถ้าเจอใครที่ดีกว่าก็ไป พี่อยู่คนเดียวได้สบายๆ" ..บลาๆๆๆ..

แต่ชั้นสิ..ใจมันเร่าๆ อยากเจออยู่ตลอดทุกวัน แต่ไม่อยากพูดมากกว่า พูดไปก็หาว่าเราหลง
"ไม่อยากได้ใครอื่นแล้วนี่ ก็มันรักคนนี้อ่ะ ไม่ใช่ตานี่ก็ไม่เอาแล้ว ไม่อยากไปให้ใครหลอกอีกแล้ว" ...เมื่อไหร่จะเชื่อสักทีนะ..

บ้าๆ หน่อยก็จะคิดว่า ถ้าชั้นเป็นอย่างนั้นมั่ง เรื่อย..เฉย..เจอก็ได้..ไม่เจอก็ไม่เป็นไร.. ถ้าเป็นอย่างนั้นความรักมันจะมีอยู่ไหมนะ??

บางทีก็ฟุ้งซ่านไปเรื่อย น้อยใจ.. ร้องไห้.. อ่อนแอ.. ท้อ!!! จนคิดว่าอยากจะเลิกรักเสียจริงๆ ก็ถ้ารักแล้วมันต้องทุกข์ใจขนาดนี้ มันทรมาณนะ!!! แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าชะมัด!! แต่ชีวิตมันก็เหมือนเรื่องตลกที่แมร่งดูยังไงก็ไม่ขำ -_-" มันออกเฝื่อนๆ ซะมากกว่า สมน้ำหน้าตัวเองง่ะ จะรู้จักความรักก็เมื่อรักจนถอนตัวไม่ขึ้น

หรือว่ามันคือการใช้กรรม?
มรึงเอ๊ย... งอแงไปก็เท่านั้น ใครจะสงสาร ก็ทำคนอื่นเค้าไว้เยอะหนิทำให้เค้ารัก แล้วก็ไม่มีเวลาให้เค้า ไม่เคยดูแลความรัก ทำให้เค้าเจ็บสุดๆ ทีนี้จะต้องการความรักเต็มที่จากเค้ามันจะได้เหรอ..

แล้วสุดท้ายจะต้องเจ็บเหมือนที่เค้าเคยเจ็บหรือเปล่า??
ถ้าเป็นอย่างนั้นขอเจ็บเลยได้มั๊ย มันทรมาณจัง T_T สุขๆ เศร้าๆ เนี่ย ฮือๆๆๆ ไม่ชอบเลยจริงๆ

จะ "รัก" หรือ "ไม่รัก" ว่ามาเลยดีกว่า!!!!

รู้อยู่ว่า "คนนี้" คือ "คนนั้น"
แต่ก็รู้สึกว่าเหมือนไม่ใช่คนเดิมที่ทำให้เราตกหลุมรัก
มีอย่างเดียวที่เหมือน คือ เค้ารู้ว่าเราคิดอะไร แต่นั่นแหละ รู้แต่แกล้ง นี่มันเจ็บแสบกว่าไม่รู้หลายเท่านัก!!!

โอ๊ยย..ย สับสนเว้ย~~~~ย

เอ้า! มิวสิค!!
..มันเหนื่อยมันท้อ ต้องรออีกนานเท่าไหร่ ยิ่งหวังยิ่งไกลออกไปทุกที....

จะมีวันได้เป็นที่หนึ่งของใครอีกไหมวะเนี่ย เฮอะ!!!