น้ำยา หรือ น้ำเปล่า?? ### เวทมนต์ - ผีหลอก - ละเมอ??

วันนี้ได้รับบทเรียนราคาแพงอีกแล้ว

ไม่นึกเหมือนกันว่าการที่เราพยายามเป็นเพื่อน กลับทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทางกาย ทางใจ และที่สำคัญคือทำให้คนที่เรารักและรักเราต้องผิดหวังกับการ

"ไม่รู้จักเจ็บ" ของตัวเราเอง (อย่างที่เค้าพูด)

แต่สำหรับตัวเองเราว่า

"เจ็บไม่รู้จักจำ" มากกว่านะ

ใครจะไปคิดล่ะว่า (แต่คนอื่นคิดหมดยกเว้นตัวเราเอง) แค่เวลาไม่ถึง 3 นาที "น้ำยา" กลายเป็น "น้ำเปล่า" ได้ในบัดดล จะบอกว่ามันผิดมาแต่แรกมันก็ไม่ใช่ เพราะเราเป็นคนเปิดขวดเองมันก็ยังเป็นยานี่หว่า แต่เราเองก็ประมาทซ้ำๆ ทั้งที่สงสัยตั้งแต่แรกกลับไม่พิสูจน์ให้แน่ใจตั้งแต่ตอนนั้น ทำได้แค่คิดๆๆๆ แต่ไม่ทำ เฮ้อ.. ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็เถอะ ก็คือ "ประมาทในการใช้ชีวิต" อยู่ดีนั่นแหละนะ

อภัย ครั้งที่หนึ่ง คือ คนปกติ
อภัย ครั้งที่สอง คือ คนมีจิตใจดี
อภัย ครั้งที่สาม คือ พระเวสสันดร
ถ้ามีครั้งที่สี่ สงสัยเป็นควายอย่างแน่แท้ -_-"


วินาทีที่เปิดกล่องยาใหม่ออกมา ความข้องใจที่มีก็กระจ่างในทันที

..โดนเข้าไปอีกแล้วรึเนี่ย..

ยิ่ง 2-3 นาทีต่อมาที่ดิ้นทุรนทุราย น้ำตาร่วง อยู่ในรถคนเดียว ทั้งปวดหู ปวดหัว และความเสียใจทุกอย่างประดังเข้ามาพร้อมๆ กัน
ท่าทีแสดงความเป็นเพื่อนที่มีนั่น เสแสร้งล้วนๆ เลยสินะ...แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็คงไม่สามารถทำได้ ตระหนักแล้วว่าเค้าไม่ได้หวังดีต่อเราเลย ..คิดได้เมื่อสายไปอีกตามเคย..

ที่ผ่านมาแม้เราจะคิดถึงความสัมพันธ์ดีๆ เมื่อก่อน อยากให้ปรับตัวเป็นเพื่อนกัน แต่เค้าก็ไม่ได้คิดแม้สักนิด ต่อไปนี้ไม่มีอีกแล้วล่ะ การติดต่อคงต้องตัดขาดไปเลยจริงๆ สักที เจ็บตัวน่ะ ไม่เท่าไหร่ เสียใจหนักกว่าที่ทำให้คนที่เค้าแคร์เราต้องผิดหวัง ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้ พูดไปคงไม่มีใครเชื่อ แม้เราจะยืนยันอย่างไรก็ตาม

ที่ผ่านมาเลิก เราเลิกรักแบบนั้นแน่ๆ แต่ยังอยากเป็นเพื่อนอยู่ แต่จากนี้ต่อไปแม้แต่เพื่อนก็คงไม่เอาแล้ว ความระแวงมันมีมากกว่าความไว้ใจ อย่างนี้ฝืนคบกันไปก็คงมีปัญหามาไม่จบไม่สิ้นอยู่ดี เพราะงั้นเราถึงเอ่ยปากขอตัวช่วย อยากตัดให้ขาดจริงๆ เสียที

ส่วนเรื่องทางตัวเราเอง ก็คงต้องทำอย่างที่เค้าบอก "เวลา" "พฤติกรรม" เท่านั้นที่จะพิสูจน์ทุกสิ่ง ในเมื่อเราเลือกที่จะรักเค้าแล้ว เราก็ไม่อยากทำให้เค้าผิดหวังอีกต่อไป

มั่นใจนะว่า "รัก" ที่มีอยู่ในใจจะทำให้เราสามารถฝ่าฟันความรู้สึกนี้ไปได้

แต่บางที รักเองก็ต้องการยาของหัวใจนะ
ถึงจะรู้สึกว่าตัวเองใช้ชีวิตในทุกๆ วันอย่างปกติสุขดี
ลึกๆ ในใจยังมีความข้องใจอยู่ตลอดว่า เราเป็นอะไรสำหรับเค้ากันหนอ
บางทีก็อ่อนโยน อบอุ่น ทำให้หัวใจพองโต รู้สึกเป็นสุขที่สุดจนไม่อยากให้เวลาผ่านไป
แต่บางครั้งรู้สึกเหมือนหายใจขัดๆ ไม่รู้จะทำตัวยังไงถึงจะเหมาะสมในเวลานั้น
เวลารักใครจริงจังต้องรู้สึกแบบนี้หรือ??

สับสน..วุ่นวายใจ..
เมื่อไหร่นะ ชีวิตจะรู้สึกมีความสุขได้จริงๆ เสียที