ใครก็ได้ช่วยชั้นที...

เฮ้อ..เหนื่อยจังเลย
ไม่รู้เมื่อไหร่เราจะเลิกบ่นคำนี้เสียทีนะ ทั้งที่ทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นจากตัวเราเองเป็นผู้ก่อทั้งนั้น

มีเรื่องจะเล่าให้ฟังว่า เมื่อเสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมาไปต่างจังหวัดกับครอบครัว อันที่จริงวัตถุประสงค์ของการเดินทางในครั้งนี้ไม่ได้เพื่อเราเลย พ่อผู้ต้องการจะไปแก้บนให้ลูกชายสุดโปรด แต่ก็ไม่ไว้ใจให้ลูกชายขับรถทางไกล เลยมาเป็นภาระที่เราจนได้ แม่เองก็อยากจะไป เข้าใจนะว่าแม่น่ะรักพ่อ รักครอบครัว อยากไปไหนไปด้วย แต่พออายุมากขึ้นร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรงนักทำให้เป็นห่วงอีกเหมือนกัน

สองวันนี้ขับรถคนเดียวกว่าหกร้อยกิโลฯ ทั้งยังต้องเป็นคนจัดหาที่พัก หาที่กินข้าว สั่งอาหาร เรียกเก็บตังค์ หรือแม้แต่จ่ายเองก็มี
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าช่วงกันบ้างไม่ได้หรือยังไง

ถามว่ามันเหนื่อยสาหัสขนาดนั้นเลยหรือ ..มันก็เปล่าหรอก แต่มันอดคิดไม่ได้น่ะว่าถูกเอาเปรียบอยู่

มันเหนื่อยก็ตรงนี้แหละ เหนื่อยใจตรงที่ต้องทำอะไรเองแล้วเหมือนกับต้องดูแลคนทั้งบ้านด้วยตัวคนเดียว ในขณะที่คนอื่นไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก่อนไปก็นอนไม่พออยู่แล้ว คืนนั้นฟ้าฝนก็ไม่เป็นใจนอนไม่หลับอีกตามเคย อดจิตตกเรื่องสึนามิอ่าวไทยขึ้นมาไม่ได้ กว่าจะได้นอนก็ตอนที่ปลงๆ แล้วว่า

เอาเถอะอยู่ตรงนี้แล้วนี่ ถ้ามันเกิดจริงก็ต้องโดน ไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว งั้นเป็นไงเป็นกัน พอกลับมาว่าจะนอนหลับยาวให้หายเหนื่อยล้า ก็เป็นอันจะต้องตื่นตั้งแต่ตีห้า เพราะคนข้างๆ นอนไม่หลับ เห็นแล้วก็สงสารเค้านะ แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง บอกตรงๆ ว่าทำตัวลำบากมากๆ จะสนใจก็ทำอะไรไม่ได้ จะไม่สนใจทำเป็นหลับมันก็รู้สึกผิดอีกนั่นแหละ เกลียดตัวเองจริงๆ เล้ยย เหมือนจะเป็นคนดีเห็นอกเห็นใจคนอื่น แต่ไอ้ที่ทำอยู่เนี่ยก็ทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อนเพราะเราทั้งนั้น

มาเช้าวันนี้พยายามจะอารมณ์ดีสดใส แต่ในที่สุดก็ต้องมาจ๋อย เพราะตัวเองอีกตามเคย ตลอดเวลาที่ไปเที่ยวกับที่บ้าน ใจเรานึกถึงอีกคนหนึ่งตลอดเวลา ป่านนี้เค้าจะทำอะไรอยู่นะ จะคิดถึงเราเหมือนที่เราเป็นบ้างไหม ภายใต้หน้าตาระรื่นซ่อนความคิดอยู่ในใจตลอดเวลา มีโอกาสจะโทรไปหาก็เจอน้ำเสียงแบบงอนๆ ท้อๆ "คิดถึง แต่ทำอะไรไม่ได้ ก็เลยพยายามไม่คิด" อืมมม เข้าใจนะ เข้าใจมากๆ เพราะเป็นเหมือนกัน ที่ไม่พูดอะไรเพราะพูดไม่ออก ก็เราเป็นคนทำซะเองนี่นาจะพูดอะไรมันก็เป็นการแก้ตัวทั้งนั้น แต่พอได้ยินแบบนี้มันก็อดเอามาคิดไม่ได้อีกนั่นแหละ

อยากบอกว่า "รัก" นะ "รักมากๆ" ด้วย นับวันก็ยิ่งรักมากขึ้น อยากอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ก็คิดเหมือนกันว่ามันก็สมควรแก่เวลาแล้ว พอจะเคลียร์ให้รู้เรื่องไป ก็มีอุปสรรคเรื่องความเจ็บป่วยของอีกคนนึงเข้ามาอีก ทิ้งไปตอนนี้เค้าจะอยู่ได้ไหมนะ แค่ทุกคืนที่เห็นนอนพลิกไปมาด้วยความทรมาณ เราเองก็รู้สึกแย่มากๆ แล้ว ถ้าจะทิ้งเค้าตอนนั้นมันต้องใจร้ายมากแน่ๆ เค้าเองก็ดีกับเราตลอดมา แล้ววันนี้เราจะทิ้งเค้าไปง่ายๆ อย่างนี้น่ะหรือมันถูกต้องหรือ?

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้ว่าเราเองน่ะผิดมากๆ ถึงแม้ว่าเราจะรู้แล้วว่าเราต้องการอยู่กับใครในอีกครึ่งนึงของเวลาชีวิต แต่เราก็ทิ้งเค้าไม่ลงจริงๆ

"ใจนึงก็รัก อีกใจนึงก็เจ็บ เจ็บที่ยังรักเธอข้างเดียวอยู่ร่ำไป ใจนึงก็คิดจะเดินไปให้ไกล แต่อีกใจยังไม่กล้าพอ เพราะรู้ว่ายังขาดเธอไม่ได้"