นี่ใช่ไหม.. ความรัก

คิดไม่เหมือนกันอีกแล้วสินะ แล้วก็อย่างนี้ทุกที พอคนนึงพูดไม่ถูกหู อีกคนนึงก็จะไม่พอใจ แล้วก็จะเงียบ ไม่ก็ถอนหายใจ..เฮือก..ก ต่อด้วยเสียงที่แสดงความไม่สบอารมณ์

แม้เราจะไม่เคยโวยวายใส่กันแรงๆ แต่การสนทนาก็จบลงลงด้วยความรู้สึกเป็นลบในใจทั้งคู่
ความรู้สึกต่อจากนั้นของเค้าเราก็ไม่รู้แล้ว แต่ของตัวเองน่ะมันวูบไปหมดเลย รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงที่มีมันหายไป แม้แต่จะกระดิกนิ้วก็ไม่อยากทำ คนเรานี่จิตใจเป็นส่วนที่อ่อนไหว แต่ก็ทรงพลังที่สุดจริงๆ

ในมุมมองของเรา "แฟน" หรือ "คนรัก" ก็คือคนที่เป็นอีกส่วนหนึ่งของเรา แล้วมันผิืดด้วยเหรอที่อยากอยู่ใกล้คนที่เรารักน่ะ??

รึว่ามันเป็นความแตกต่างของคนต่างเพศ "หญิง" และ "ชาย"

ที่เค้าว่ากันว่า Women from Mars & Men from Venus คงเป็นคำพูดที่ถูกต้องแล้ว

เมื่อมาจากดาวคนละดวงกัน ความคิดและความต้องการก็ไม่เหมือนกันเป็นธรรมดาใช่ไหม...

ผู้หญิง ต้องการใครสักคนอยู่เคียงข้าง เป็นอีกส่วนหนึ่งที่เข้ามาเติมเต็มงชีวิตที่ขาดหายให้สมบูรณ์
ต่างคนต่างก็คิดคล้ายๆ กันว่าอยากอยู่ใกล้ๆ กับคนรัก จึงให้ความสำคัญกับรายละเอียด ใส่ใจในความเป็นไป ดูแลเอาใจใส่อย่างใกล้ชิด

แล้วผู้ชายล่ะต้องการอะไรจากผู้หญิงคนหนึ่งที่เค้าบอกว่ารัก นอกจากให้ผู้หญิงคนนั้นซื่อสัตย์ต่อตัวเอง และสามารถดูแลตัวเองได้ปลอดภัย

คิดย้อนไปถึงอดีต.. วันที่อิสระเป็นสิ่งหอมหวานเหลือเกินกับชีวิตที่ผูกติดกันจนแยกไม่ออก การที่ต้องทำอะไรด้วยกันตลอดตั้งแต่ตื่นจนกระทั่งเข้านอนจึงไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดว่าัตัวเองเหงา ยอมรับว่าในวันนั้นไม่เคยคิดเลยว่าการอยู่คนเดียวให้ความรู้สึกเป็นอย่างไร เพราะใจมันคิดแต่อยากจะมีเวลาเป็นของตัวเอง ต้องการที่จะมีเพื่อน มีสังคมกับคนอื่นๆ บ้าง

พอมาถึงวันนี้กับวันที่ชีิวิตไม่มีใครตีกรอบ อิสระที่โหยหานั้นมีอยู่รายรอบจนบางครั้งกลับรู้สึกว่าตัวเองเหมือนอากาศที่ว่างเปล่าไม่มีความสำคัญสำหรับใคร ทำไมถึงรู้สึกอึดอัดในใจทั้งที่มันควรเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด แต่ความรู้สึกเกร็ง กังวล ทำให้ไม่มีความมั่นใจเลยว่าตัวเองควรจะทำตัวอย่างไร

เราความจะมีความสุขมากไม่ใช่เหรอ ??
ในเมื่อวันนี้เราอยู่ในสถานการณ์ที่เราเคยคิดว่าดีที่สุดสำหรับเราแ้ล้วในวันนั้น แต่เพราะอะไรกันนะ เราถึงรู้สึกเหงา เสียใจ และอ้างว้างอย่างนี้

น้ำตายังคงซึมแต่ด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน....

หรือว่าเป็นเพราะ เค้า หรือ เรา ที่เปลี่ยนไป..