โว้ย ~~~~ย
อยากตะโกนดังๆ ให้หายบ้า เผื่อไอ้เรื่องที่จุกอก (ที่ไม่ค่อยจะมี -_-") อยู่ตลอดเวลามันจะลดๆ ลงไปซะที หรือถ้าจะให้ดี ช่วยหายไปให้หมดเลยด้วยเถิด _/I\_
โดนเค้าว่าเป็นคนสองใจ ฟังแล้วมันเจ็บจึ้ก! สุดๆ แต่มันก็คงจริงอย่างที่เค้าว่าล่ะนะ ก็เราน่ะรักคนสองคนในเวลาเดียวกัน
เฮ้อ..อันที่จริงมันก็ไม่ได้เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ต้นหรอก เมื่อก่อนก็รักคนเดียวน่ะแหละ แต่วันหนึ่งเกิดรู้สึกขึ้นมาว่า ไอ้ที่เราคิดว่า "ใช่" มาตลอด (ไม่ว่าจะด้วยการเข้าใจไปเอง หรือจะเปลี่ยนใจทีหลังก็เถอะ) แต่เมื่อมาถึงวันนี้ความรู้สึกมันก็กลายเป็น "ไม่ใช่" ซะแล้ว
ความรักที่เคยมีลักษณะนั้น ใจเรามอบให้ใครอีกคนไปซะแล้ว คนที่ค่อยๆ พัฒนาจากความเป็นเพื่อน เพิ่มขึ้นเป็นคนรู้ใจ จนในที่สุดใจเราก็ยอมรับให้เค้ามาในฐานะ candidate คู่ชีวิต (เหมือนเยอะนะ แต่ก็มีอยู่คนเดียวนี่แหละ ที่ฝ่าอรหันต์เข้ามาได้) เหมือนละครจริงๆ ที่ทุกอย่างที่เราคิดฝันกำลังมาถึงในเร็ววัน (ถ้าไม่ติดเรื่องนี้อ่ะนะ)
แม้จะรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของตัวเอง เรามันก็คนปากหนัก พูดแสดงความรู้สึกตัวเองไม่เป็น เรื่องอะไรที่มันเกี่ยวกับตัวเอง มันก็มักจะพูดไม่ออกเสมอ ยิ่งถ้าพูดไปแล้วมันทำให้คนที่เราแคร์ต้องเสียใจ มันก็เหมือนคนน้ำท่วมปากพูดไม่ออกเลยจริงๆ
หากจะหลุดออกมาแต่ละทีก็คงเป็นตอนสติแตกแบบ "ที่สุด"
..เสียใจที่สุด.. โกรธที่สุด..
ไม่งั้นก็ได้แต่เก็บกด และทนเอาไว้ บอกตัวเองว่าไม่คิด ไม่เป็นไร
แต่ธรรมชาติของสิ่งมีชีวิต มันไม่มีใครยอมเจ็บอยู่แต่เรื่องเดิมๆ ทำให้เสียใจซ้ำๆ ได้นานนัก วันนึงมันก็กลับกลายเป็นกำแพงปกป้องเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเสียใจอีกต่อไป เมื่อหันมามองตัวเองอีกครั้งก็พบว่า ความรู้สึกมันก็เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
หลายครั้งที่คิดตั้งใจจะพูดออกไปให้เคลียร์ แต่พอเห็นหน้าเธอเข้าก็พูดไม่ออก เพราะไม่อยากทำให้เธอต้องเสียใจ ไม่อยากเห็นน้ำตา ไม่กล้ายอมรับว่าเราน่ะแหละ ทำให้เค้าเสียใจ ได้แต่หลอกตัวเองอยู่ว่าถ้าไม่พูดออกไป ปัญหามันคงไม่เกิด
บ้าชะมัดเลยนะ..
ทั้งที่ลึกๆ แล้วก็รู้ว่าปัญหามันอยู่ตรงนั้นนานแล้ว แต่กลับแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น แล้วถ่วงเวลาไปเรื่อยๆ
.....ใจร้ายจริงๆ ...... อย่างที่เธอพูดน่ะถูกที่สุด
บ่นมาซะยืดยาว แต่เนื้อหาก็เรื่องเดิมที่เข้มข้นขึ้นทุกวัน ก็ไม่รู้นะว่าตอนจบจะพลิกโผสักแค่ไหน แต่ถึงอย่างไร เราก็ยอมรับมันโดยดุษฏี
กำลังใจที่ให้ตัวเองในวันนี้ ก็มีแต่คำว่า ..คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน..
วันพุธ, พฤษภาคม 23, 2550
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น