Welcome to "สัปดาห์นรก!!!"

ช่วงนี้ท่าทางดวงงานจะพุ่งอย่างแรง แต่ไม่รู้จะพุ่งขึ้นหรือพุ่งลง รู้แต่ว่าทำไมมันยุ่งอย่างงี้ฟระ!!!
วันๆ ได้แต่ทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อต ทุกอย่างก็ช่างเร่งไปซะหมด เหนื่อยเว้ยยยย...
แป๊ปเดียว อ้าว 5 โมงแล้วนี่หว่า
จะอยู่ทำโอ ก็ยังขี้เกียจ บางทีเรื่องเงินกับเวลาพักผ่อนมันก็เทียบกันไมได้เลยนะ
ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า

เดี๋ยวเถอะว้า...
ไว้เสร็จพายุลูกนี้เมื่อไหร่จะคิดโปรแกรมหนีเที่ยวทะเลสัก 2-3 วันดีกว่า อยากจะหลีกหนีสังคม เพื่อเก็บแรงมาสู้ใหม่
แต่ดูท่าความฝันจะยังอีกนานทีเดียว..

มองไปข้างหน้ากว่าจะเสร็จเอกสารนรกพวกนี้ได้ ก็ต้องต่อด้วยบรรดาแขกมาเลย์อีก 2 กรุ๊ปใหญ่ๆ
เฮ้ออออ ท่าจะเหนื่อยจนถึงเมษาเลยล่ะมั๊งเนี่ยเรา
อากาศก็ยิ่งร้อนๆ ยิ่งจะบ้าไปกันใหญ่

ไปละ ไปทำงานดีก่า

ความพยายาม กับ ความรัก

หากจะรักแล้วต้องใช้ความพยายามที่จะรัก
วันหนึ่งเมื่อความพยายามหมดลง รักนั้นก็คงจะจืดจางลงเช่นกัน
แล้วรักนั้นจะยังเหลืออะไรนอกจากความเหนื่อยล้าและคราบน้ำตา

มีเพื่อนรุ่นพี่เคยพูดกับเราถึงคนรักเก่าที่เลิกกันไปไม่นานว่า
"พี่อดคิดไม่ได้ว่า ตอนที่ 'คนนั้น' คบกับพี่ เค้าคงไม่ได้พยายามที่จะรักพี่หรอกนะ เพราะการพยายามที่จะรักใครมันช่างเหนื่อยเหลือเกิน.."

คำพูดนั้นติดหูเราอยู่ตลอด จนทำให้ต้องย้อนกลับมามองตัวเอง แล้วเราล่ะ..
เราเคยพยายามที่จะรักใครหรือเปล่า?
เราฝืนทำอะไรที่มันไม่ใช่ตัวเราอยู่ไหม?
เราหลอกตัวเองอยู่หรือเปล่าว่าเรารักเค้า?

..จนถึงวันนี้..
แน่ใจแล้วหรือว่าสิ่งที่เราคิดและเข้าใจว่ามันคือความรัก
แท้จริงแล้วมันคือความรักจริงๆ หรือ เป็นแค่ความผูกพันที่ไม่อยากสูญเสียไป..

15 กุมภาพันธ์ ..หนึ่งวันหลังวาเลนไทน์..

ตั้งใจไว้ว่าจะมาอัปบล็อกฉลองวันแห่งความรัก แต่แล้วก็มีเหตุให้ทำอย่างที่ตั้งใจไว้ไม่ได้
ก็งานน่ะสิ ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร มากองตูมอยู่บนโต๊ะ ทำไปก็เศร้าไป เมื่อไหร่มันจะหมดซะที (วะ)
ยิ่งทำไปก็เหมือนมันไม่ลดลงเลย ไอ้ช่วงว่างก็ว่างซะไม่มีอะไรทำ ไอ้เวลายุ่งนี่ก็คิดไม่ออกว่าจะทำอะไรก่อนดี

ตกเย็นได้เวลาเลิกงานละ แต่งานยังไม่เสร็จ T_T
และถึงทำจนดึกก็น่าจะยังไม่เสร็จอยู่ดี เห็นทีวันนี้ไม่ต้องไปไหนกันล่ะ
หันไปถามท่านหัวหน้า "กลับก่อนได้ป่ะพี่ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันนะ.."

แหม..14 กุมภา นะเว้ยย ใจน่ะมันไปฉลองตั้งแต่เช้าแล้ว ขอตัวตามไปสักหน่อยเหอะน่า
ก็ไม่ได้ทำอะไรมากหรอก นอกจาก กินๆๆ คุยๆๆ แล้วก็กลับบ้านไปกินข้าวกะแม่ต่อ 555

ถึงมันจะดูเรียบง่ายไปนิดเมื่อคิดว่ามันเป็นวันพิเศษ
แต่อย่างน้อยในรอบปีที่ผ่านมาก็มีความคืบหน้าไปเยอะล่ะนะ
หรือว่า..ไม่จริง??

ช้าไปหนึ่งวัน แต่คงไม่ช้าเกินไปที่จะให้ดอกไม้อีกสักช่อเนอะ

สุขสันต์วันแห่งความรักนะคะ ..

Life and Chocolate Box

"Life was like a box of chocolates.
You never know what you're gonna get until you open it"
ประโยคจากหนังเรื่อง Forest Gump

ไม่รู้ทำไมประโยคนี้ติดใจเราเหลือเกิน .. ไม่ใช่เพราะมันออกจากปาก Tom Hank คนต๊องใน Forest Gump แน่ๆ
ก็คงจะจริงอย่างที่เค้าพูดแหละ เราไม่มีทางที่จะรู้ว่าในกล่องจะมีช็อคโกแลตแบบไหน จนกว่าที่เราจะเปิดมันออกมา และหยิบมันเข้าปาก!
(ไม่นับพวกที่พลิกหลังกล่องดูก่อนจะเปิดนะ เพราะเห็นว่าเดี๋ยวนี้มีแบบที่ระบุลักษณะและรสชาติ รวมถึงสิ่งที่เป็นไส้อยู่ด้านในด้วยนี่ เรียกว่ากินกันแบบไม่ต้องลุ้นมากนัก Right to the point อยากกินแบบไหนก็เลือกเอาก่อนจะหยิบได้เลย)

ชีวิตก็เหมือนกัน เราไม่มีทางรู้อนาคตได้ว่าจะเป็นอย่างไร ตราบใดที่ "วันนั้น" ยังมาไม่ถึง แต่รสชาติชีวิตมันก็อยู่ตรงนี้แหละนะ ถ้าเรารู้ว่าต่อไปชีวิตจะเป็นยังไง มันก็คงไม่สนุกที่จะมีชีวิตอยู่ ชีวิตที่ดำเนินไปเรื่อยๆ อย่างราบเรียบจะมีอะไรให้น่าจดจำกันล่ะ? ล้มลุกคลุกคลานซะบ้างชีวิตจะได้มีสีสัน มีประสบการณ์ทั้งดีและร้ายไว้เป็นเหมือนเครื่องย้ำเตือนความทรงจำว่า เราเคยผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาด้วยความรู้สึกอย่างไร

พูดก็พูดเถอะ จากประสบการณ์ส่วนตัว เวลาเห็นช็อคโกแลต (และขนมอื่นๆ ที่หน้าตาดี) รสชาติมักจะไม่ได้เรื่องเสมอ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เวลาเลือกขนมมักจะหยิบอันที่สีสันสวยสดก่อน และเกือบทุกครั้งที่มักจะคิดเข้าข้างตัวเองไปว่าหน้าตาดีแล้วมันก็คงอร่อย แต่ขอโทษเถอะ! ผิดถนัดเลย ยังคงถูกหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังคงยึดแนวทางเดิม สุภาษิตไทยจะจริงก็ตรงนี้ล่ะ "สวยแต่รูป.. จูบไม่หอม"

แล้วเราก็ไม่เคยเข็ดอีกเช่นกัน ยังคงตกเป็นเหยื่อรูปลักษณ์ภายนอก และ packaging อยู่ร่ำไป..
แหม.. ใครๆ ก็ชอบของสวยงามหน้าตาดีทั้งนั้น จริงมั๊ยล่ะ!!