Match ประวัติศาสตร์!!

กลับมาแล้วคร้าบบบ มีเรื่องจะเล่าให้ฟังล่ะ

ก่อนอื่นที่ช่วงนี้หายๆ ไป พอดีกำลังวุ่นๆ อยู่กับชีวิตส่วนตัวที่หาทางออกไม่ได้ก็เลยไม่ค่อยได้มาอัปบล็อกเท่าไหร่
อีกอย่างคือมันไม่มีเรื่องอะไรน่าสนใจไปกว่าความหดหู่อย่างไร้สาเหตุด้วยแหละ

แต่คราวนี้มาพร้อมกับบทเรียนใหม่ของชีวิต กับการเป็น "ไอ้เป๋" (ชั่วคราว)
เรื่องมันเกิดจากฟุตบอลกระชับมิตร (รึเปล่าวะ??) ของสาวๆ ด้วยความสนุกสนานเลยลืมสังขารไปชั่วขณะ
สติกลับมาเมื่อมีเสียง "กึก" เกิดขึ้นระหว่างการกระโดดหลบดงตีนชาวบ้าน เล่นเอาเสียววาบบ..บ ซวยแล้วตรู เจ็บแน่ๆ
ไม่กี่วินาทีต่อมาพอหายตกใจ ความเจ็บเข้ามาแทนที่ T_T เลยต้องกระโดดเหยงๆ ออกจากเกมส์ด้วยความเสียดาย

ออกมานั่งแป๊ปเดียวเท่านั้น บวมมมม.. และมันยิ่งบวมหนักขึ้นเมื่อมีเค้าท์เตอร์เพนจากมือใครสักคนมาแปะลงไป แทนที่จะดีขึ้นกลับทำให้เลือดคั่งมากกว่าเดิมซะอีก ซวยไป..ครับท่าน ได้บทเรียนมาอีกอย่างนึงว่า เค้าให้ประคบเย็นก่อน เหอๆๆ

กลับบ้านไปพร้อมกับขาเดี้ยงๆ กับความรู้สึกเศร้าๆ ..กลับไปโดนด่าแน่ตรู..

ตอนนั้นไม่ได้คิดว่ามันจะหนัก แต่ก็รู้แหละว่ามันบวมมากๆ ไปสำนึกได้อีกทีก็ตอนดึกๆ ปีนลงจากเตียงมาเอาของ กลับขึ้นไปอีกที ปวด....ดดดดเจงๆ T_T ทำไงดีวะเนี่ย??

เมื่อวานเลยไปหาหมอ กว่าจะเรียบร้อยก็บ่ายกว่าๆ เหนื่อยมาก
เสียตังค์ไป 179 บาท กลับมาพร้อมยา และเฝือกอ่อน 1 อัน T_T

ทำงานไม่ถนัดเลยง่ะ เฮ้ออออ

สายไปไหม ถ้าจะบอกว่าขอโทษ และ ขอบคุณ

ชีวิตคืออะไรที่ไม่แน่นอนจริงๆ
วันนี้เราหัวเราะ แต่ก็ไม่แน่ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเราจะยังคงหัวเราะอยู่ หรือ เราจะร้องไห้กันแน่

ช่วงนี้สับสนใจชีวิตที่สุด ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ แล้วควรจะต้องทำอะไรต่อไป
รู้แต่ว่าสภาพจิตไม่ค่อยปกตินัก และมันก็ส่งผลถึงสุขภาพกายด้วยเช่นกัน
เหมือนรู้สึกเหนื่อยกับอะไรหลายๆ อย่าง ไม่ว่าจะเรื่องงาน หรือ เรื่องส่วนตัว

ควร หรือ ไม่ควร?? ถูก หรือ ผิด?? ดี หรือ ไม่ดี??
บางทีมันก็เป็นเรื่องยากที่จะตัดสิน โดยเฉพาะเมื่อความรู้สึกมันแปรผกผันกับสิ่งที่ควรทำ
เกลียดตัวเองที่เป็นคนขี้ขลาด และเห็นแก่ตัว ไม่ยอมรับผลในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
ไม่เคยรู้สึกแย่กับตัวเองอย่างนี้มาก่อน

ไม่รู้ว่าคำขอโทษนี้จะส่งถึงคนที่ต้องเจ็บปวดเพราะเราหรือไม่ อยากขอโทษทุกคนกับสิ่งที่ได้ทำลงไป ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ แต่ผลของการกระทำนั้นทำให้คนที่เรารัก และคนที่รักเราต้องเจ็บปวด ขอโทษจริงๆ ค่ะ

แม้จะร้องไห้มา 3 วันแล้ว ก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้สักที ว่าต่อไปนี้เราควรทำอย่างไร???

สวัสดีปี "หมู" เน้อ!!!!

สวัสดีปีใหม่ค่ะ!!!
มาทักทายวันแรกของการทำงาน หยุดไปหลายวันเล่นเอาขี้เกียจไปเลยเนอะอย่างว่าล่ะเวลาดีๆ มักผ่านไปเร็วเสมอเนอะ เผลอแป๊ปเดียวผ่านไปแล้ว 5 วัน ยังหยุดไม่พอเลยอ่ะ กลับมาเริ่มต้นปีใหม่ด้วยวิถีชีวิตแบบเดิมๆ แต่ปีนี้คิดว่าจะทำอะไรใหม่ๆ ให้กับตัวเองบ้าง อย่างเช่น เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น จะพยายามทำให้ตัวเอง stable มากขึ้น ไม่ว่าจะเรื่องใดๆ ขอให้ปีนี้เป็นอีกปีที่ดีสำหรับชีวิตนะ

เริ่มต้นปีก็มีแต่คำถามเดิมๆ วนเข้ามา "เมื่อไหร่แต่ง?"
-_-" นี่เค้าไม่มีอะไรที่น่าจะถามกันรึไงน้อ??
โดนทีไรก็ "จึ้ก" ทุกที นี่ชั้นอยู่ในวัยมีครอบครัวแล้วเหรอเนี่ย
เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นอ่ะค่ะ อยากแต่งเหมือนกันล่ะ 555

เรื่องงานก็เหมือนกัน คิดๆ แล้วว่าจะเริ่มหาอย่างจริงจังเสียที คงได้เวลาที่จะต้องกลับออกไปดิ้นรนซะบ้างดีกว่าเนอะ.. อยู่ที่นี่สุขสบายก็จริง แต่มันก็ไม่รู้ว่าชีวิตต้องการอะไร เทียบกับทางข้างหน้าที่แม้ยังมองไม่เห็น แต่ก็ไม่อยากอยู่เฉยๆ แล้วอ่ะ อยากออกไปลองให้รู้ซะที อาจจะต้องล้มลุกคลุกคลานไปบ้าง แต่ก็ไม่สายที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งไม่ใช่หรือ?

"ก้อชีวิตยังไม่หยุด จะให้ดีที่สุดได้อย่างไร" จริงไหม??