ศุกร์สุดท้าย 2006

26 ธันวา วันสุดท้ายของการทำงานของปี 2006 แล้วสินะ พบกันคราวหน้าก็คงเป็นปีใหม่ คงต้องเหนื่อยกันอีกเยอะเลย

ที่จริงมันก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอกกับวันหยุดสุดสัปดาห์ที่หยุดอยู่ทุกอาทิตย์น่ะ ก็แค่นานขึ้นอีกนิดเท่านั้น ปีนี้ได้หยุด 5 วัน เป็นช่วงวันหยุดที่ไม่รู้จะใช้มันทำอะไรดี ถ้าเป็นไปได้อยากเก็บเอาไว้ใช้ในเวลาที่อยากจะหยุดเองมากกว่า แต่ก็คงทำได้แค่คิดล่ะนะ เพราะชีวิตก็ต้องดำเนินไปตามที่มันควรจะเป็น..จริงไหม

ที่ผ่านมาปีนี้ก็มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย เป็นความทรงจำที่ดีและไม่ดี (รู้ใช่ไหมว่าเรื่องอะไร??? 555) บางสิ่งบางอย่างถ้าได้กลับไปทำให้มันดีขึ้นก็คงจะดีกว่านี้ แต่ก็ช่างมันเหอะ ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป ปีหน้าฟ้าใหม่ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆ

ไม่รู้ว่าปีหน้าจะเป็นอย่างไร
ขอให้ดีกว่าปีนี้ละกัน
สู้ว้อย!!

ก่อนวันสุดท้ายของการทำงาน ..ของปีนี้

วันนี้ออฟฟิศเงียบมากตั้งแต่เช้า เพราะชาวบ้านชาวช่องเขาออกไปนับ stock ท่ามกลางสายลมและแสงแดด (อย่างร้อนโคตรๆ) ส่วนเราน่ะเหรอ วันนี้เฝ้า zone อยู่เพียงผู้เดียว ..โคตรเบื่อเลย..

ไม่รู้จะดีใจ หรือ เสียใจ เหมือนกัน ถ้าไปก็ต้องมาเช้า เดินทางไกล ไปตากแดด เสียเหงื่อ แต่มันก็คงดีกว่านั่งจุ้มปุ๊กอยู่อย่างนี้ล่ะวะ วันนี้ทั้งวันอย่างขี้เกียจเลยอ่ะ งานก็มีให้ทำก็ทำเรื่อยๆ ทำงาน เล่นเน็ต ชิลล์ๆ ไปเรื่อย เมื่อไหร่จะเลิกงานซะทีฟะ

ใกล้ปีใหม่แล้วแต่ไม่เห็นตื่นเต้นอะไรเลย ดูเหมือนไอ้เรื่องสนุกที่อยากทำ (ที่ทำได้) มันก็ทำไปหมดแล้ว ตอนนี้เลยเบื่อหน่ายอย่างแรง ไอ้ที่หนักที่สุดเห็นจะเป็นหนักใจนี่แหละ อะไรๆ มันก็ช่างค้างคาอย่างหาทางออกไม่ได้ซะจริง เบื่อว้อย!!!

อยู่ว่างๆ เซ็งๆ เลยเริ่มคิดโปรแกรมวันหยุดของปีหน้าฟ้าใหม่แล้ว แต่ก็ไม่รู้จะได้ทำอย่างหวังหรือเปล่าอีกแหละ เมื่อไหร่ชีวิตมันจะค้นพบทางสว่างเสียทีวะเนี่ย

ที่แน่ๆ รอก่อนนะ rally เจอกันแน่ๆ แต่จะไปกะใครอันนี้ไม่รู้ เหอๆๆ

ถึงคราวต้องเปิดตัวแล้วสิ -_-"

ก่อนอื่นก็ต้องกล่าวคำ "สวัสดี" กับท่านอาคันตุกะ แห่ง Natster's world ซะก่อน!!

ยินดีต้อนรับสู่ Blog แห่งนี้ และก็คงต้องบอกว่าที่จริงแล้วไม่ได้ตั้งใจจะเปิดเผยที่ "กบดาน" แห่งนี้ซักเท่าไหร่

เหตุผลน่ะเหรอ?

ก็อย่างที่รู้ ที่เห็น ทีอ่านมานั่นแหละว่าที่นี่ข้อมูล "ดิบ" มันเยอะ และไอ้ที่ว่าดิบเนี่ย ก็คือดิบทั้งคำพูดและความคิด (ใช่ป่ะ?) บางอย่างก็เขียนออกมาด้วยอารมณ์ เพราะงั้นมันก็เลยไม่ผ่านการกรองในสมองเท่าไหร่ แบบว่ายิงตรงจากต่อม.. ถึงปาก เอ้ย! มือ เลยอ่ะ)ยังไงก็ตามแต่ เมื่อคุณหลงเข้ามาในแดนสนธยาแห่งนี้แล้วก็จง enjoy กะมันได้เต็มที่ แล้วก็เพื่อป้องกันความซวยเข้าตัว ก็จงเหยียบมันไว้ตรงนี้เลยละกัน ไม่งั้นข้าพเจ้าจะยุบบล็อกนะเว้ย! และท่านจะไม่มีเกมส์กวนๆ ให้เล่นฆ่าเวลาอีกต่อไป เพราะบางทีมันก็จำเป็นต้องตัดอวัยวะเพื่อรักษาชีวิตเอาไว้บ้าง ก็ดันเจือกด่าเค้าไว้เยอะเลยนี่ แต่จะให้ไปแก้ไขคำพูด มันก็ไม่ใช่สันดานเรา พูดแล้วพูดเลย ณ อารมณ์นั้นเว้ยยย

ที่นี่ไม่มีอะไรมากก็แค่เป็นแหล่งระบายอะไรๆ ที่อยากทำ เนื้อหามันอาจจะไม่ได้มี theme เดียวกันทั้ง Blog เพราะมันเกิดจากอารมณ์ตอนที่เขียน ประเภท อินเลิฟ.. เศร้า.. เซ็ง.. เหนื่อย.. สนุก มีหมดทุกรสชาติ

ลองอ่านเอาเองละกัน!!

พรสวรรค์ หรือ พรแสวง??

ไปเจอบล็อกแห่งหนึ่งมา อ่านแล้วขำโคตรๆ
นึกอยากเห็นหน้าเจ้าคนเขียนเป็นยิ่งนัก
ถ้าไม่คิดว่ามัน เอ้ย.. เค้า อารมณ์ดีมาจากไหน คงต้องเป็นพวกที่ฮาตลอดเวลาแน่ๆ
สังเกตจากคำพูดจาที่ใช้ ฮาได้ใจจริงๆ

เคยคิดอยากทำตัวเองให้ฮา เขียนเรื่องราวที่อ่านแล้วขำ
แต่เขียนทีไรเป็นซีเรียสทุกที สงสัยคงไม่มีดวงในการทำให้คนอื่นหัวเราะ
สุดท้ายเลยเหลือแต่กรูต้องหัวเราะตัวเอง ว่าทำอะไรอยู่วะเนี่ย??

ว่างๆ ลองไปอ่านดูละกัน http://vazzup.spaces.live.com
อ่านจบแล้วบอกได้คำเดียว "แมร่ง..คิดได้ไง.."

Back to Present

กลับมาละ..
หลังจากที่หายหัว (และตัว) ไปหลายวัน 4 วันกับระยะทางไป-กลับเกือบ 1,600 กม. นี่ตรูทำไปได้ไงฟะ!! มีพี่และเพื่อนๆ หลายคนที่ทักแบบไม่เชื่อในความ "ถึก" ของเรา อย่าว่าแต่เพ่ๆ ทั้งหลายไม่เชื่อเลย เรายังไม่อยากเชื่อตัวเองเลยง่ะ แต่ก็นะ...ทำไปแล้ว แล้วก็ประสบความสำเร็จดีด้วย (ไม่นับไอ้ที่ตกม้าตายตอนจบ ตอนมาทะเลาะกับคนบางคนอ่ะนะ..เกือบจบไม่สวยซะแล้ว)

แป๊ปเดียวก็กลับเข้าสู่ "สภาพเดิม" ทำงานๆๆ เหมือนเดิม เวลาพักผ่อนนี่มันช่างเหมือนฝันจริงๆ เลยน๊า ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้ไปอีก เฮ้อ.. แต่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ ยอมรับ หนักไปทางเหนื่อยใจมากกว่าแหละ เอาเป็นว่า..แวะมาทักทายนิดนึงละกัน

ก่อนจะกลับไปทำงานต่อ มีรูปเก่าๆ มาให้ชมกัน มารู้จัก "วิวัฒนาการ" กันหน่อยม๊ะ รูปมันคงไม่ชัดนะ เพราะเราใช้เจ้า N70 ถ่ายจากรูปถ่ายที่ติดอยู่บนกำแพงบ้านน่ะ แต่ก็พอจะดูรู้เรืองได้แหละ

รูปนี้ถ่ายที่บ้านดินแดง จำไม่ได้ละว่ากี่ขวบ ตอนนั้นเจ้านัทยังไม่เกิดเลยเพราะงั้นคงเป็นก่อนปี 2527 แน่ๆ ให้ทายสิว่า เราคือคนไหนเอ่ย?? แหะๆ ก็สาวน้อยในชุดกระโปรง ท่าทางจะแก่แดดนั่นแหละ ตอนเด็กๆ ออกจะเป็นสาวน้อยน่ารัก ทำไมโตมาเป็นงี้ได้ไงก็ไม่รู้แฮะ คนที่คุณตากำลังอุ้มอยู่เป็นญาติผู้น้องที่ห่างกับเราแค่ 2 เดือนเท่านั้น แต่ในรูปดูต่างกันเยอะมากๆ ในขณะที่ญาติผู้พี่อีกคนที่ยืนข้างๆ อายุมากกว่าเรา 4 เดือน แต่ดูตัวไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่เลย ควรจะบอกว่าบอยโตช้าหรือเราโตเร็วดีหว่า??

ส่วนรูปนี้ถ่ายเมื่อสัก 5-6 ปีก่อนเห็นจะได้ เป็นรูปที่ถ่าย generation เราได้ครบ 10 คน ข้าพเจ้าเปลี่ยนจากสาวน้อยในชุดกระโปรงกลายเป็นพวก grey area แต่ก็ยังคงน่ารักอยู่ (ชมเองก็ได้ เพราะรู้ว่าคงไม่มีใครชม!) ลองดูสิว่ามีใครเปลี่ยนไปจนจำไม่ได้บ้าง

ที่จริงขาดไปอีกรูปนะ เป็นรูปตอนสัก 10 ขวบได้ ถ่ายที่สวนสยามกับพี่น้องนี่แหละ แต่รูปถูกเก็บไว้อีกที่นึงก็เลยลืมใป time line มันเลยขาดไปนิด ไม่งั้นจะเห็นวิวัฒนาการได้ชัดกว่านี้อีก ไม่รู้เมื่อไหร่พวกเราจะได้รวมตัวกันครบๆ อย่างนี้อีกนะ โตแล้ว..อะไรๆ ก็เปลี่ยนไปเยอะเลย

แวะเยี่ยมถิ่นเก่า "เชียงใหม่"เจ้า...

Say Hi! จากเมืองเหนือ "เชียงใหม่" เจ้า...
ช่วงวันหยุดยาวปีนี้ มีโอกาสได้มาเยือนถิ่นเก่าของครอบครัว ได้มาระลึกวันคืนเก่าๆ ที่นี่อีกครั้งทุกอย่างก็แทบจะเหมือนเดิน เว้นแต่มีอายุมากขึ้น ทั้งคนและสิ่งของ 555 แต่เทคโนโลยีก็ยังติดตามเรามาเสมอ เพราะงั้นเมื่อมีโอกาส Online ก็เลยแวะเข้ามาทักทายสักหน่อย ส่วนรายละเอียดการท่องเที่ยว เดี๋ยวจะเอาไปลงในอีกบล็อกนึงละกัน

นานแล้วที่ไม่ได้มาท่องเที่ยวไกลๆ แบบนี้ รู้สึกดีมาก...ก รู้สึกเหมือนได้กลับมาเป็นเด็กวัยรุ่นอีกครั้ง
คิดถึงเมื่อก่อน ช่วงที่มีเวลาทำอะไรบ้าๆ แรงๆ อย่างที่ไม่ได้ทำมานาน
อยากเที่ยวไหนก็ไป ทำอะไรก็ทำ ก็ชีวิตเป็นของชั้นนี่หว่า!

ยิ่งได้เห็นรูปที่พีชายได้ไปท่องเที่ยวมา ก็ยิ่งคิดว่าแล้วนี่ตรูทำอะไรอยู่ฟะเนี่ย
วันเวลาคนเราก็มีเท่าๆ กัน แต่มันขึ้นอยู่กับว่าเราเลือกที่จะใช้มันทำอะไร ยังไง และเพื่อใคร

ตั้งใจไว้ว่าจะพยายามพาตัวเองออกจากปัญหาชีวิตที่มี (ที่สร้างไว้เอง)ให้ได้เร็วๆ ไม่แน่นะ มันอาจเป็นการเริ่มตันสิ่งใหม่ๆ ให้กับตัวเองก็ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องมีคนเดือดร้อนเพราะการกระทำของเราอีกสักกี่คน แต่ว่า ใครๆ ก็มีสิทธิ์เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเองใช่ป่ะ

หากไม่เศร้าจนเกินที่คิดไว้ ต่อไปนี้จะเที่ยว เที่ยว แล้วก็เที่ยว ให้มันสมกับ "จังหวะ" ชีวิตที่มีเสียหน่อย ไม่อยากทำอะไรที่อาจเป็นการฝืนตัวเอง แล้วมานั่งคิดทีหลังว่าวันนั้นทำไมไม่ทำอย่างนั้นฟะ??? ชีวิตมันก็เท่าเนี้ย อยากทำอะไรก็ทำก่อนที่จะไม่ได้ทำ เพราะโอกาสดีๆ มันไม่ได้มีมาให้เสมอนะเฟ้ย เหมือนวลีสั้นๆ อันนีงที่ชอบ

เป็นไปไม่ได้... ทำไม่ได้ หรือ ไม่ได้ทำ??

ชอบจังเล้ย.. บักจอนย่างเนี่ย 555

~มันมาพร้อมกับลมหนาว~

งงล่ะสิ.. อะไรของมันวะ "มาพร้อมกับลมหนาว" วลีสั้นๆ ที่ไม่รู้ว่ามันจะพูดถึงอะไรกันแน่

จะมีอะไรล่ะที่ชอบมาตอนปลายปี นอกจากน้องโบที่ใครๆ ก็คิดถึงและอยากเจอ ถ้าไม่นับการ์ดคริสมาสต์และปีใหม่ อีกอย่างที่มักจะได้รับในช่วงเดือนหนาวก็คือ การ์ดแต่งงาน น่ะสิ (พูดก็พูดเหอะในเวลา 8 วันมี 3 งานที่ต้องไปเห็นมั๊ยว่ามันเยอะแค่ไหน) หลายๆ คนเรียกช่วงนี้กันว่า "หน้างานฯ" เลยล่ะ

ทำไมน้อ คนเราถึงชอบแต่งงานเดือนนี้กันนะ มาฟังเหตุผลที่พอจะเข้าท่าดูบ้างไหม
บ้างว่า.. เป็นเดือนคู่ เหมาะสมกับการมีคู่
บ้างว่า.. เดือนธันวา อากาศเย็น เหมาะกับการมีคู่ไว้กอดให้อุ่นใจ
บ้างว่า.. เดือนสุดท้ายแล้วเว้ย ถ้าไม่แต่งเดือนนี้ ก็แก่ขึ้นอีกปีเดี๋ยวจะช้าเกินไป

ที่พูดถึงนี่ก็เพราะวันนี้ก็มีงานแต่งงานที่ต้องไปเช่นกัน งานของรุ่นพี่ในที่ทำงานน่ะ แต่งกับพี่สาวของเพื่อนเราสมัย ม.ต้น (โลกกลมโคตรๆ) สาวๆ ที่นี่ดูเหมือนจะตื่นเต้นกับงานนี้มากกว่า "ว่าที่เจ้าบ่าว" ซะอีก แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังเป็น topic ในการพูดคุยกันอยู่เลย

สำหรับเราแล้วมันก็สองจิตสองใจอยู่นานว่าจะเอาไงดีน้อ จะไปหล่อหรือไปสวยดีหว่า??

คำตอบ ณ ตอนนี้น่าจะเป็นหญิงนะ จะว่าตามกระแสชาวบ้านหรือก็ถูก แต่อีกส่วนหนึ่งก็คือ อยู่ๆ ก็มีความคิดลอยขึ้นมาว่า เอ..เราก็ไม่ได้แต่งตัวอย่างนี้นานแล้วนะ คิดเล่นๆ ไม่ต่ำกว่า 4 ปีแล้วล่ะ เกิดครึ้มอกครึ้มใจขึ้นมาก็เลยนึกสนุกเปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเองซะบ้างไง ^_^

เผื่อว่าใครแถวๆ นี้ (ออฟฟิศ) จะได้สับสนหนักเข้าไปอีก 555