เผลอแป๊ปเดียววันจันทร์อีกแระ.. จำได้ว่าไม่นานนี้เพิ่งจะวันศุกร์เองนี่หว่า
นี่ล่ะนะ.. ที่เค้าว่า วันเวลาที่มีความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ! แต่ไอ้เวลาที่แสนจะลำบากใจกว่าจะผ่านไปแต่ละนาทีเครียดแทบตาย เฮ้อ.. คิดแล้วก็คงต้องปลงกะความจริงของโลกล่ะนะ จะว่าไปแล้วเทียบกับสมัยเป็นเด็กนักเรียน เราว่าตอนนี้เวลาวันหนึ่งๆ มันยังผ่านไปเร็วกว่าเมื่อก่อนเยอะนะ ตอนนั่งเรียนนี่แทบจะนั่งมองเข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ ทำไมมันช้าจังเว้ยยย
... เมื่อไหร่จะ 2โมง 50 ซะทีวะ (นี่คือความคิดเด็กประถม)
... เมื่อไหร่จะ 3 โมงครึ่งนะ (โตขึ้นมาหน่อย มัธยม)
... 5 โมง ซะทีเซ่.. เบื่อจะตายอยู่แล้ว (มหาลัยวิชาละ 3 ชั่วโมง)
ปริญญาสุดท้าย อันนี้ไม่ซีเรียส เพราะนั่งคุยทั้งชั่วโมงอยู่แล้ว แถมยังมีขนมไปนั่งกินด้วยอย่างนี้อยู่ได้ไม่มีปัญหา
แต่เวลาที่มีความสุขอย่างคาบพละ หรือพักเที่ยง ช่างผ่านไปไวราวกับโกหก เฮ้ย! อะไรเนี่ย ยังคุยไม่สะใจเลย หรือไม่ก็ยังลอกการบ้านไม่เสร็จเลย T_T
พอทำงานแล้วมันก็เปลี่ยนความคิดไปบ้างเล็กน้อย เริ่มปลงได้ว่าเวลามันก็เดินด้วยจังหวะเดิมๆ น่ะแหละ จะสุขจะทุกข์มันก็เดินของมันอย่างนี้ มีความสุขก็มีไป ถ้าทุกข์ก็ไม่ต้องคิดนาน เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเอง เผลอแป๊ปๆ เรื่องนั้นมันก็จะกลายเป็นเพียงเรื่องที่เคยเกิดขึ้น
ก็มีบ้าง บางทีที่รู้สึกว่าเวลามีไม่พอแป๊ปเดียว 5 โมงแล้วเหรอเนี่ย ทำไมยังทำไปได้ไม่ถึงไหนเลย ขณะที่คนอื่นเริ่มเดินออกไป เรายังนั่ง generate เอกสารอยู่เลยง่ะ แบบว่า..ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล แต่บางทีก็นะ..โคตรช้าเลย.. เมื่อไหร่จะเลิกงานซะทีวะ จะไปเดินเที่ยวต่อ นัดเพื่อน (แฟน) ไว้ และอื่นๆ อีกมากมาย
หนักกว่านั้นก็มี บางทีคิดว่าทำไมตอนนั้นไม่ทำอย่างนั้น ไม่พูดอย่างนี้ไปนะ ..พวกปากหนัก.. มักคิดได้เมื่อมันสายเกินไป (รึเปล่า?) เคยเป็นมั๊ยล่ะ? เราว่าเป็นกันทุกคนแหละน่า.. ไอ้เรื่องเสียใจทีหลังเนี่ย แต่มันก็ผ่านไปแล้ว the show must go on ไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่ พอใจหรือเปล่า ไม่สำคัญเลย.. เพราะไม่นาน มันก็จะผ่านไปราวกับเรื่องโกหก
เหลือไว้เพียงแต่ความทรงจำที่ดี และ ไม่ดี ติดตัวเราไป
ในเมื่อเราเลือกที่จะรับแค่บางสิ่งบางอย่างที่ต้องการไมได้ ก็ทำใจเหอะน่า.. ถือว่าเป็นประสบการณ์..
วันจันทร์, พฤศจิกายน 27, 2549
วันอังคาร, พฤศจิกายน 14, 2549
Congratuation on your bonus deduction!!
The company would like to inform you that.. blah...blah...
เฮ้ย! ไม่ช่ายยยย ประชดไปงั้นแหละ จริงๆ แล้วมันเป็น report แบบว่า เมิงต้องโดนหัก.. อะไรเงี้ย
ข่าวไม่ค่อยงามอีกแล้วอ่ะดิเนี่ย แม้จะรู้ตัวแล้วว่าเหมือนจะ "ต้อง" ยอมทำใจมาสักพักแล้วก็เหอะ เอาเข้าจริงก็ยัง ..ทำ-ใจ-มะ-ได้ (T_T) อยู่ดี เฮ้อ.. ปีก่อนโดนไป "พันสี่" ปีนี้พัฒนาการโคตรๆ โดนไป "สี่พัน" อีกนิดนึงก็ครึ่งหมื่นพอดี โอ้ววว..เศร้าเจงๆ เลยน้อ
พูดก็พูดเหอะ ถามพี่อีกคนโดนไป 2 เท่าของเรา แต่คิดแล้วลาจริงน้อยกว่าเราวันนึง (แอบคิดเล่นๆ เงินเดือนเท่าไหร่วะนั่นอ่ะ) ไอ้งานที่ทำมันก็พอๆ กันนี่หว่า.. ตกลงเค้าทำงานไม่คุ้มเงินเดือนหรือตรูทำงานเกินเงินเดือนกันแน่อ่ะ??
เสียดายเหมือนกันน้อ.. ถ้าไม่ลาป่วย (การเมือง) ตอนออกจาก รพ. คงโดนแค่หลักร้อยปลายๆ ช่างมันเหอะว่ะ ถึงคราวจะเสียก็ต้องเสียทำไงได้วะ อย่างน้อยก็เสียเพื่อให้ตัวเองสบาย ไม่ได้เสียโดยเอาตังค์ไปให้คนอื่นผลาญล่ะวะ (โทษว่ะเพื่อน ไม่ได้ตั้งใจพาดพิง เอิ๊กกกๆๆๆ) ถ้าจะมองโลกให้ดีหน่อยก็ไม่ได้เสีย เรียกว่า ไม่ได้รับน่าจะเหมาะกว่า 555
งึมๆๆ แต่ก็เพราะไอ้เรื่องนี้ล่ะนะ ที่ทำให้ตรูไปไหนไม่ได้สักที โบนัสงามๆ มันหาได้ง่ายที่ไหนล่ะ แต่ไม่ได้การละ! มัวแต่เห็นแก่เงินท่าจะลำบากในระยะยาว จะบอกว่าก็ยังคิดจะไปอยู่ดีนั่นล่ะ แต่ก็ว่าจะใจเย็นๆ อีกนิด ค่อยๆ หาแบบโอเคๆ ก่อนแล้วค่อยจรลีท่าเหมาะกว่า ถ้าจะต้องไปเป็นโรบิ้นฮูดอีกคงแบกภาระไม่ไหวแน่ๆ
ว่าแล้วไปทำงานต่อดีก่า เผื่อบ่ายๆ จะว่างจะได้มีเวลานั่งเทียนเขียน จม.สมัครงานซะที เหอๆๆ
เฮ้ย! ไม่ช่ายยยย ประชดไปงั้นแหละ จริงๆ แล้วมันเป็น report แบบว่า เมิงต้องโดนหัก.. อะไรเงี้ย
ข่าวไม่ค่อยงามอีกแล้วอ่ะดิเนี่ย แม้จะรู้ตัวแล้วว่าเหมือนจะ "ต้อง" ยอมทำใจมาสักพักแล้วก็เหอะ เอาเข้าจริงก็ยัง ..ทำ-ใจ-มะ-ได้ (T_T) อยู่ดี เฮ้อ.. ปีก่อนโดนไป "พันสี่" ปีนี้พัฒนาการโคตรๆ โดนไป "สี่พัน" อีกนิดนึงก็ครึ่งหมื่นพอดี โอ้ววว..เศร้าเจงๆ เลยน้อ
พูดก็พูดเหอะ ถามพี่อีกคนโดนไป 2 เท่าของเรา แต่คิดแล้วลาจริงน้อยกว่าเราวันนึง (แอบคิดเล่นๆ เงินเดือนเท่าไหร่วะนั่นอ่ะ) ไอ้งานที่ทำมันก็พอๆ กันนี่หว่า.. ตกลงเค้าทำงานไม่คุ้มเงินเดือนหรือตรูทำงานเกินเงินเดือนกันแน่อ่ะ??
เสียดายเหมือนกันน้อ.. ถ้าไม่ลาป่วย (การเมือง) ตอนออกจาก รพ. คงโดนแค่หลักร้อยปลายๆ ช่างมันเหอะว่ะ ถึงคราวจะเสียก็ต้องเสียทำไงได้วะ อย่างน้อยก็เสียเพื่อให้ตัวเองสบาย ไม่ได้เสียโดยเอาตังค์ไปให้คนอื่นผลาญล่ะวะ (โทษว่ะเพื่อน ไม่ได้ตั้งใจพาดพิง เอิ๊กกกๆๆๆ) ถ้าจะมองโลกให้ดีหน่อยก็ไม่ได้เสีย เรียกว่า ไม่ได้รับน่าจะเหมาะกว่า 555
งึมๆๆ แต่ก็เพราะไอ้เรื่องนี้ล่ะนะ ที่ทำให้ตรูไปไหนไม่ได้สักที โบนัสงามๆ มันหาได้ง่ายที่ไหนล่ะ แต่ไม่ได้การละ! มัวแต่เห็นแก่เงินท่าจะลำบากในระยะยาว จะบอกว่าก็ยังคิดจะไปอยู่ดีนั่นล่ะ แต่ก็ว่าจะใจเย็นๆ อีกนิด ค่อยๆ หาแบบโอเคๆ ก่อนแล้วค่อยจรลีท่าเหมาะกว่า ถ้าจะต้องไปเป็นโรบิ้นฮูดอีกคงแบกภาระไม่ไหวแน่ๆ
ว่าแล้วไปทำงานต่อดีก่า เผื่อบ่ายๆ จะว่างจะได้มีเวลานั่งเทียนเขียน จม.สมัครงานซะที เหอๆๆ
วันอังคาร, พฤศจิกายน 07, 2549
ได้เวลาขยับขยายแล้วสิ!!
ต่อเนื่องจากความซวยเมื่อสัปดาห์ก่อน เมื่อวานเปิดตัวด้วยการเรียกเข้าอบรมเดี่ยวครึ่งชั่วโมง (กว่าๆ ด้วยมั๊ง) วีรกรรมต่างๆ นานาถูกขุดขึ้นมาบรรยาย ประมาณว่ากรูนี่ห่วยมากๆๆ เหมือนเลวมาแต่ชาติปางก่อน ที่พูดมามีแต่คอมเม้นต์แบบด่าๆ ทั้งนั้น เฮ้อ! ไอ้เราก็นะ..เรียนสื่อสารมวลชนซะเปล่า เจือกคุยกะคนไม่รู้เรื่อง หรือเพราะมันแค่คนเดียววะเลยพูดไม่รู้เรื่อง แต่เอ๊ะ.. ก็ตรูแทบไม่ได้พูดเลยนี่หว่า ฟังอย่างเดียว ฟังไปคันหัวไปสงสัยเขาจะงอกเพิ่มอีกอัน
เรื่องอะไรมั่งอ่ะเหรอ เอาคร่าวๆ นะ ชอบดองงาน เรียกทีไรก็ไม่ว่าง ใช้อะไรก็ชักสีหน้า แบ่งแยกงานไม่ยอมช่วยเพื่อน ไม่รับโทรศัพท์ ทำงานผิด เอ้อ.อันนี้กรูยอมรับ แต่เมิงก็เซ็นต์ทับไม่ใช่เหรอฟะ แล้วทำไมไม่เช็คอ่ะ หลุดทีไรก็โทษกรูก่อนเลย อีกอย่างกรูก็ไม่อยากเอางานมาเก็บหรอกเว้ย แต่มันคิดไม่ออกนี่หว่า แล้วมันก็มีงานประจำที่ต้องทำเข้ามาแทรกมันก็เลยไม่ได้ทำซักที แล้วทีเมิงเอางานมาโยนๆ ใส่อ่ะ ไม่บอกอะไรด้วยซ้ำ อยากเอา JD ขว้างใส่เหมือนกันล่ะ ให้ทำคนเดียวหมดตั้งแต่รับ order, production planing, set schedule, export docs, expenses, reports, risk mgt อ้อ..ยังมี price กะ S&D change ที่กรูควรต้องรู้ แล้วตกลงมันเหลืออะไรมั่งวะ ตกลงเมิงจะเช็คอย่างเดียว แล้วก็ทำ accessories กะไอ้งานใหม่ใช่ม๊ะ
แล้วกรูก็ถามไอ้คุณเพื่อนร่วมงานแล้วว่าเป็นไง มันย้งบอกเรื่อยๆ แล้วจะให้กรูทำไงวะ พูดแล้วก็เซ็ง เอาเหอะกรูยอมเป็นโจรเองก็ได้
สุดท้ายจบด้วยคำถามที่ว่า "มีอะไรจะพูดไหม??" ไม่มีเว้ย ไม่อยากพูด ไม่อยากมองหน้ามรึงด้วยซ้ำ!!
สงสัยได้เวลาจะต้องถอนรากที่มันงอกๆ อยู่นี่แล้วขยับขยายเสียที จริงๆ ก็คิดนานแล้วล่ะ แต่ติดอยู่ตรงที่ใกล้บ้าน เงินดี โบนัสงามเลยไปไหนไม่ได้ แต่ความก้าวหน้าท่าจะยากว่ะ คงต้องออกไปตกระกำลำบากข้างนอกแล้วมั๊งเรา
คิดแล้วก็เริ่มมองหามั่งดีกว่า เผื่อชีวิตจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมั่ง!!
สู้..เว้ย..สู้!!
เรื่องอะไรมั่งอ่ะเหรอ เอาคร่าวๆ นะ ชอบดองงาน เรียกทีไรก็ไม่ว่าง ใช้อะไรก็ชักสีหน้า แบ่งแยกงานไม่ยอมช่วยเพื่อน ไม่รับโทรศัพท์ ทำงานผิด เอ้อ.อันนี้กรูยอมรับ แต่เมิงก็เซ็นต์ทับไม่ใช่เหรอฟะ แล้วทำไมไม่เช็คอ่ะ หลุดทีไรก็โทษกรูก่อนเลย อีกอย่างกรูก็ไม่อยากเอางานมาเก็บหรอกเว้ย แต่มันคิดไม่ออกนี่หว่า แล้วมันก็มีงานประจำที่ต้องทำเข้ามาแทรกมันก็เลยไม่ได้ทำซักที แล้วทีเมิงเอางานมาโยนๆ ใส่อ่ะ ไม่บอกอะไรด้วยซ้ำ อยากเอา JD ขว้างใส่เหมือนกันล่ะ ให้ทำคนเดียวหมดตั้งแต่รับ order, production planing, set schedule, export docs, expenses, reports, risk mgt อ้อ..ยังมี price กะ S&D change ที่กรูควรต้องรู้ แล้วตกลงมันเหลืออะไรมั่งวะ ตกลงเมิงจะเช็คอย่างเดียว แล้วก็ทำ accessories กะไอ้งานใหม่ใช่ม๊ะ
แล้วกรูก็ถามไอ้คุณเพื่อนร่วมงานแล้วว่าเป็นไง มันย้งบอกเรื่อยๆ แล้วจะให้กรูทำไงวะ พูดแล้วก็เซ็ง เอาเหอะกรูยอมเป็นโจรเองก็ได้
สุดท้ายจบด้วยคำถามที่ว่า "มีอะไรจะพูดไหม??" ไม่มีเว้ย ไม่อยากพูด ไม่อยากมองหน้ามรึงด้วยซ้ำ!!
สงสัยได้เวลาจะต้องถอนรากที่มันงอกๆ อยู่นี่แล้วขยับขยายเสียที จริงๆ ก็คิดนานแล้วล่ะ แต่ติดอยู่ตรงที่ใกล้บ้าน เงินดี โบนัสงามเลยไปไหนไม่ได้ แต่ความก้าวหน้าท่าจะยากว่ะ คงต้องออกไปตกระกำลำบากข้างนอกแล้วมั๊งเรา
คิดแล้วก็เริ่มมองหามั่งดีกว่า เผื่อชีวิตจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมั่ง!!
สู้..เว้ย..สู้!!
วันพฤหัสบดี, พฤศจิกายน 02, 2549
เมื่อ..กราฟชีวิตร่วง..
ฉลองความเซ็งด้วยขนมเค้กร่วงจากฟ้า..
ก็แค่แก้เซ็งน่ะ แอบแว่บไปหาความสำราญให้ตัวเองซะหน่อย พักหายใจหายคอนิดนึงหลังจากที่เพิ่งจะผ่านมรสุมชีวิตมาหมาดๆ
ช่วงนี้มีแต่อะไรเซ็งๆ นอกจากรู้สึกหง่าวๆ ชอบกลแล้วยังจะมีแต่เรื่องน่าปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน เรียกว่า Unlucky in GAME & Unlucky in LOVE เลยอ่ะ งานเยอะ งานยาก งานบ้าอะไรไม่รู้เต็มไปหมด เรื่องความรักนี่เรียกว่าตัวอยู่ทางใจอยู่อีกทางก็ได้มั๊ง
ที่จริงมีคนทักมาสักระยะหนึ่งแล้วว่า "โดนกินแรง" แต่เราก็ยังไม่รู้สึกแถมยังไปปกป้องอีกว่า ปล่าวนี่...เค้าก็ดี.. ทุกคนก็ดี.. ดีไปหมด.. (อะไรทำให้ชั้นมองโลกเป็นสีชมพูขนาดนั้นวะเนี่ย??) แต่สงสัยว่าช่วงนี้ท่าจะโดนหนักไปหน่อย ชักจะเริ่มรู้สึกว่าคันๆ หัว เหมือนเขากำลังจะงอกเพิ่ม ทำให้เอะใจไปส่องกระจก เหอะ.. จอคอมฯ นี่แหละ ดำๆ มืดๆ เหมือนกัน เห็นได้ชัดดี
ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นๆ รวมกับอารมณ์เศร้า เหงา เพราะรัก ที่หมู่นี่จะแปรปรวนเป็นพิเศษ เลยไปกันใหญ่.. ฝนที่เคยตกหนักๆ มันก็เลิกตกซะละ แต่มันยังไปไม่พ้นอ่ะดิ แมร่งง...ง มาตกในตาตรูแทน น้ำตาไหลพรากๆ จนตาบวมเป็นปลาลูกโป่ง แล้วก็ค่อยๆ ลากสังขารมานั่งทำงานต่อไป โห..ชีวิตช่างน่าเศร้าโคตรๆ นึกถึงที่เคยแอบคิดอยากเป็นนางเอกมิวสิควีดิโอ วันนี้ได้เป็นจริงๆแต่ผิดบทไปหน่อยดันเล่นบทเศร้า
พอมาวันนี้ค่อยดีหน่อย เหมือนปรับตัวได้ (หรือว่าทำใจได้??) ก็หลับหูหลับตาทำไปเรื่อยจนตอนนี้สภาพเหมือน Tornado เพิ่งผ่านพ้นไป แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้แหละ ช่วงนี้ยิ่งเอ๋อๆ อยู่ อาจะมีอะไรหลุดมาให้ใจหายอีกก็ได้
ก็แค่แก้เซ็งน่ะ แอบแว่บไปหาความสำราญให้ตัวเองซะหน่อย พักหายใจหายคอนิดนึงหลังจากที่เพิ่งจะผ่านมรสุมชีวิตมาหมาดๆ
ช่วงนี้มีแต่อะไรเซ็งๆ นอกจากรู้สึกหง่าวๆ ชอบกลแล้วยังจะมีแต่เรื่องน่าปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน เรียกว่า Unlucky in GAME & Unlucky in LOVE เลยอ่ะ งานเยอะ งานยาก งานบ้าอะไรไม่รู้เต็มไปหมด เรื่องความรักนี่เรียกว่าตัวอยู่ทางใจอยู่อีกทางก็ได้มั๊ง
ที่จริงมีคนทักมาสักระยะหนึ่งแล้วว่า "โดนกินแรง" แต่เราก็ยังไม่รู้สึกแถมยังไปปกป้องอีกว่า ปล่าวนี่...เค้าก็ดี.. ทุกคนก็ดี.. ดีไปหมด.. (อะไรทำให้ชั้นมองโลกเป็นสีชมพูขนาดนั้นวะเนี่ย??) แต่สงสัยว่าช่วงนี้ท่าจะโดนหนักไปหน่อย ชักจะเริ่มรู้สึกว่าคันๆ หัว เหมือนเขากำลังจะงอกเพิ่ม ทำให้เอะใจไปส่องกระจก เหอะ.. จอคอมฯ นี่แหละ ดำๆ มืดๆ เหมือนกัน เห็นได้ชัดดี
ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นๆ รวมกับอารมณ์เศร้า เหงา เพราะรัก ที่หมู่นี่จะแปรปรวนเป็นพิเศษ เลยไปกันใหญ่.. ฝนที่เคยตกหนักๆ มันก็เลิกตกซะละ แต่มันยังไปไม่พ้นอ่ะดิ แมร่งง...ง มาตกในตาตรูแทน น้ำตาไหลพรากๆ จนตาบวมเป็นปลาลูกโป่ง แล้วก็ค่อยๆ ลากสังขารมานั่งทำงานต่อไป โห..ชีวิตช่างน่าเศร้าโคตรๆ นึกถึงที่เคยแอบคิดอยากเป็นนางเอกมิวสิควีดิโอ วันนี้ได้เป็นจริงๆแต่ผิดบทไปหน่อยดันเล่นบทเศร้า
พอมาวันนี้ค่อยดีหน่อย เหมือนปรับตัวได้ (หรือว่าทำใจได้??) ก็หลับหูหลับตาทำไปเรื่อยจนตอนนี้สภาพเหมือน Tornado เพิ่งผ่านพ้นไป แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้แหละ ช่วงนี้ยิ่งเอ๋อๆ อยู่ อาจะมีอะไรหลุดมาให้ใจหายอีกก็ได้
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)