Time flyyyy

เวลาผ่านไปเหมือนมีปีก เมื่อก่อนได้ยินแล้วก็ อืม.. เหรอ ก็แค่วลีนึงที่ฟังดูเหมือนจะจริงแต่ก็ยังไม่เคยจะอินกับมันสักที รู้สึกตัวอีกที นี่เวลาผ่านไปกี่ผีแล้วนับจากการเขียนบล็อกครั้งสุดท้าย 🤔 อายุเข้าสู่วัยหลักสี่มาได้ปีเศษๆ (ใช่จ้ะ ผ่านร้อนหนาวมา 41ปีแล้ว) มันเป็นเวลาที่ยาวนานทีเดียว แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนว่ามันไม่นานเลย 10 ปีผ่านมาก็ได้พบได้เจออะไรๆมาเยอะนะ สุขสมหวัง ผิดพลาดเสียใจ และการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก ชีวิตมีอะไรให้เรียนรู้อยู่ทุกวัน ความรักที่เคยคิดว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย มันก็กลายเป็นบทเรียนอย่างนึงที่เข้ามาแล้วก็ผ่านไปเป็นความทรงจำ ชีวิตครอบครัวที่คิดไม่ออกว่าจะออกมาหน้าตายังไง ก็ได้เข้าใจในวันนี้ว่าที่มันไม่เคยมีภาพในหัว เพราะเราก็ไม่ได้ตั้งความหวังว่ามันจะต้องมีจริง การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก ที่เคยเป็นความกลัวในจิตใจมาตั้งแต่เด็ก ในวันที่มันเกิดขึ้นจริงๆ เรากลับรับมือได้เหมือนมันเป็นสิ่งที่เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว เสียใจนะ ใจหาย แต่ก็แทบไม่มีน้ำตาออกมา ไม่ใช่ว่าไม่รักไม่ผูกพันแต่ก็เหมือนหลอกตัวเองว่าพ่อยังอยู่ต่างจังหวัดเหมือนที่เคยเป็น มันมีรายละเอียดปลีกย่อยอีกเยอะที่เกิดขึ้น บางอย่างยังคงอยู่ บางอย่างหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ไว้จะค่อยๆกลับมาเล่าให้ฟังนะ เมื่อสามารถเรียบเรียงมันเป็นคำพูดได้ ^^ สวัสดี จนกว่าจะเจอกันอีกครั้ง