กระทู้ระบายความคิดเด็กใจแตก

หายเงียบไปนานทีเดียว เหตุเพราะยุ่งๆ อยู่กับโปรแกรมทัวร์เพื่อชีวิต (ตัวเอง) อยู่พักใหญ่ ท้าวความก่อนว่ามันเป็นอภิมหาโปรเจ็คที่วาดหวังมาตั้งแต่ปีก่อนว่าจะต้องทำให้ได้ในปีนี้ ซึ่งแม้จะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นหลายอย่างก็ตาม เราก็ยังคงแผนเดิมไว้จนได้ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ.. ก็แค่อยากทำอะไรให้ตัวเองบ้าง!! ชีวิตนี้ตามใจคนอื่นมาตั้งเยอะแล้ว อยากให้ของขวัญตัวเองด้วยการเปิดหูเปิดตาตัวเองซะหน่อย^^

สำหรับคนอื่นแล้วการเดินทางไปประเทศเพื่อนบ้านระยะใกล้ขนาดนี้อาจเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับเราผู้ซึ่งไม่ค่อยได้ลงมือทำอะไรๆ ด้วยตัวเองแล้ว ทริปนี้ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ยิ่งใหญ่พอควร หากครั้งนี้สามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัยและมีความสุข ต่อไปในอนาคตก็จะมีโปรแกรมลักษณะนี้ (แต่โหดกว่าเดิม) ตามมาอีกแน่ๆ ถึงเราจะไม่ได้เก่งกาจ ไม่ได้มีความสามารถขนาดจะพาตัวเองไปอยู่เมืองนอกเมืองนาเหมือนที่เคยฝันไว้สมัยเด็กๆ แต่การไปเที่ยวแค่ไม่กี่คืนมันคงไม่ยากเกินไปถ้าจะทำเพื่อตัวเองล่ะนะ

เกือบไปเหมือนกันที่จะต้องเป็น Alone in the Universe ออกเดินทางท่องโลกกว้างเสียแล้ว เมื่อสถานการณ์เปลี่ยนไปจากที่คาดการณ์ไว้แต่ต้น และคนที่เราอยากเดินทางด้วยก็มีท่าทีไม่สนใจเอาเสียเลย (ก็ไม่รู้นะว่าถ้าเราพูดความจริงว่า เราอยากไปกับเค้าตั้งแต่แรก แต่ด้วยข้อจำกัดในเวลานั้นจึงทำไม่ได้ แต่พออะไรๆ เปลี่ยนไปแล้ว เราก็อยากให้เป็นเค้าอย่างที่แอบคิดไว้ตั้งแต่ต้น ที่จริงคนเดิมเค้าก็อยากไปนะถ้าเราบอกว่าโปรเจ็คนั้นยังคงอยู่ แต่เป็นเพราะเรานี่แหละที่ตัดสินใจไม่บอก เพราะตั้งใจที่จะเลือกคนรักมากกว่า มันจะทำให้เค้ารู้สึกดีขึ้นไหม??) แต่ก็ยอมรับนะว่าหากเค้าไม่ไปกับเราจริงๆ เราก็ยังคงตั้งใจที่จะเดินทางคนเดียวอยู่ดี มันคงจะเป็นครั้งแรกที่คนขี้ขลาดอย่างเราเดินทางคนเดียว!!

เอาเป็นว่าในวันนี้ดีใจมากๆ ที่เค้าตัดสินใจไปกับเรา แม้ว่าจะเป็นเพราะความเป็นห่วงมากกว่าตั้งใจที่จะท่องเที่ยวจริงๆ ก็ตาม เพราะส่วนตัวแล้วตั้งใจที่จะให้คราวนี้เป็นการสานต่อความสัมพันธ์ระหว่างเราอีกครั้ง แปลกไหมที่จะบอกว่าอยากเดินทางกับเค้าเพียงสองคนแค่นั้น อยากใช้เวลาร่วมกันโดยที่ไม่มีบุคคลอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง ก็ได้แต่ตั้งความหวังล่วงหน้าว่าคราวนี้คงเป็นการเดินทางที่ดีนะ..

แต่วันนี้..
ตั้งใจที่จะมาระบายความรู้สึกในใจออกมาเสียหน่อย เพราะช่วงที่ผ่านมารู้สึกว่าตัวเองจะมีปัญหาเสียเหลือเกินกับความรักครั้งนี้ ซึ่งแม้จะเกิดขึ้นกับคนเดิมแต่ก็อยากจะทำอะไรๆ ให้มันดีขึ้นให้สมกับที่คาดหวังไว้มานาน

เรื่องราวในครั้งก่อนยังคงอยู่ในใจเราเสมอ วันที่ตั้งใจปล่อยตัวเองให้อยู่กับเค้าทั้งที่รู้ว่ามันมีโอกาสที่จะเกิดขึ้น แต่เราก็เลือกที่จะยอมรับในสิ่งนั้น แม้หลังจากนั้นจะนึกเสียใจอยู่บ้างแต่ก็ยอมรับได้ในสิ่งที่เกิดขึ้น

ก็เพราะว่า "รัก" ไง ที่ทำให้ผู้หญิงอย่างเราตัดสินใจอย่างนี้ ไม่คิดว่าตัวเองจะรักผู้ชายคนไหนถึงขนาดที่จะทุ่มเทเดิมพันชีวิตที่เหลืออยู่กับเค้า จนทุกวันนี้เราแทบจะไม่เหลืออะไรให้เป็นจุดเหนือกว่าคนอื่นอีกแล้ว ก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ที่มีรัก มีห่วงหากับเค้าเท่านั้นเอง

เสียใจมาก..
ที่วันนี้เค้าเหมือนไม่ใช่คนเดิมที่เคยเป็น "เจ้าของ" เรา
เค้าเปลี่ยนไปจากผู้ชายที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างและเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเรา รักเราอย่างจริงใจ กลายเป็นคนที่อยู่นิ่งๆ เพราะความไม่เกี่ยวข้องกัน อดีตที่แสนมีค่าสำหรับเราแต่เป็นความทรงจำอันเลวร้ายของเค้า!

ชีวิตต่อจากนี้เราเองยังเข้าใจเลยว่า เราไม่เหลือสิ่งที่น่าภาคภูมิใจได้อีกต่อไป "ผู้หญิงมีตำหนิ" (เรียกอย่างนี้คงตรงที่สุด) อย่างเราก็คงจะต้องหน้าด้านหน้าทนอยู่ต่อไปด้วยสีหน้าเนียนๆ ทั้งที่ใจแล้วเราแสนจะเศร้า

จะมีไหมวันที่เราจะได้เป็นที่รัก มีค่าในสายตาของเค้าน่ะ